Rozdział 47: Co dalej?

        Syriusz nie pamiętał, żeby kiedykolwiek w swoim życiu czuł się tak parszywie. A fakt, że nie rozpieszczało go ono nigdy dodawał temu stwierdzeniu jeszcze większej siły. Czarne draperie od kilku dni zdobiły Wielką Salę. Po długiej i gorzkiej przemowie Dumbleodre'a na temat ostatnich zdarzeń szkoła pogrążyła się w dziwnym letargu. Lekcje odbywały się w miarę normalnym tokiem, jednak wszyscy, łącznie z nauczycielami błądzili myślami całkiem gdzie indziej. Nikt nie wiedział jak potoczy się to wszystko dalej. Uczniowie szeptali ukradkiem o zamknięciu szkoły – od kilku dni nadciągały sowy od rodziców przerażonych na samą myśl, że ich latorośle nie są w szkole dostatecznie bezpieczne. Wieść o śmierci jednego z nauczycieli w ataku na zamek rozeszła się niesamowicie szybko. Mówiono o szybszym zakończeniu semestru.

        Niemrawy poranny gwar wypełniał Wielką Salę. Atmosfera ożywiła się po dostawie porannej poczty. Przed Syriuszem pojawił się najnowszy egzemplarz Proroka Codziennego. Prychnął, widząc nagłówek.

- Wyobrażasz to sobie? - Pokazał gazetę Remusowi i Peterowi siedzącym po drugiej stronie stołu. - Ministerstwo odcina się od spekulacji, aby za atakiem na Hogwart, Szkołę Magii i Czarodziejstwa stała większa zorganizowana grupa czarnoksiężników. „Śledztwo jest w trakcie, nie wyciągajmy pochopnych wniosków” powiedział Charles Maybrick, pracownik biura aurorów – przeczytał. - Wyobrażacie to sobie?! Odcinają się od spekulacji...

James siedzący obok niego sięgnął po gazetę ze złością.

- Kilkunastu świadków na błoniach im nie wystarcza? Ale co uczniowie mają do gadania. A ten co zginął już nic nie może powiedzieć... - Jego głos lekko się załamał. Śmierć Jasona wszystkich zdruzgotała.

- Nigdy nie lubiłem sukinkota – mruknął Syriusz. - Ale zginął jak bohater.

Łopot skrzydeł przerwał ciszę, która zaległa między huncwotami. Zbłąkana sowa wylądowała przed Jamesem.

- Alberta. - Chłopak pogłaskał sowę po szarych piórach. Tylko gdzieniegdzie zdobiły ją drobne, czarne plamki. Odwiązał szybko list od nóżki ptaka i nakarmił kawałkiem tosta. - To od rodziców.

Otworzył list. Jego twarz pochmurniała z każdym przeczytanym wersem.

- Niemożliwe! - Odłożył list gwałtownym ruchem na stół. Spojrzał na Syriusza gniewnie. - Chcą żebyśmy wrócili do domu.

- Co? Obaj? Teraz?

- Tak. - Podał Syriuszowi list.

- A egzaminy? Cokolwiek? Zresztą... - Syriusz ze zdenerwowaniem zagłębił się w treść listu. Remus patrzył na nich pytająco.

- Ponoć dostali list od Dumbledore'a z wyjaśnieniami, nic więcej nie pisze. Mamy wrócić do domu, dopóki w Hogwarcie nie jest bezpiecznie.

- Nie mogą nas tak po prostu zabrać ze szkoły! Jesteśmy pełnoletni! - Syriusz na końcu języka miał, że zresztą nawet nie są jego rodzicami. Nie mógł jednak tego powiedzieć. Rodzice Jamesa przyjęli go jak syna, gdy nie miał dokąd pójść.

- Mielibyście w ogóle nie wrócić? - spytał Peter z przerażeniem w głosie.

James wzruszył ramionami.

- Ponoć tylko tymczasowo, do końca semestru. - Podniósł się od stołu wściekły. - Porozmawiam o tym z McGonagall... Lily! - zatrzymał się w pół kroku, patrząc na dziewczynę. Evans dopiero wczorajszego wieczora opuściła skrzydło szpitalne. Towarzyszyła jej Marta. - Jak się czujesz? - Nie widział jej odkąd pielęgniarka zamknęła skrzydło szpitalne dla większości gości, a wtedy nadal była nieprzytomna.

- Znacznie lepiej. - uśmiechnęła się lekko. Spuściła wzrok lekko zakłopotana. - Wszystko w porządku? Wyglądacie na zdenerwowanych. - Zmierzyła wzrokiem resztę huncwotów.

- James dostał list od rodziców. Chcą nas zabrać na resztę semestru – odpowiedział jej Syriusz.

Lily i Marta wymieniły spojrzenia.

- To tak jak moi rodzice... - Marta spojrzała smutno na Remusa. Usiadła obok niego ciężko, opierając głowę na jego ramieniu. - Nie chcę jechać.

- Ale przecież wrócimy w przyszłym roku. Prawda?

- Nie wiem...

Wszyscy zamilkli, pogrążeni we własnych niewesołych rozmyślaniach. Nagle James się poruszył.

- Dlatego idę do McGonagall. Albo do dyrektora. Do kogokolwiek. Tak nie może być. Próbowałem z nimi rozmawiać, ale nikt kompletnie mnie nie słucha. McGonagall mnie odsyła, nawet nie wpuszcza mnie do swojego gabinetu. Do dyrektora nie mogę się dostać.

* * *

        Minerwa McGonagall stanęła przed drzwiami gabinetu Albusa. Zanim jednak zdążyła zapukać te otworzyły się cicho. Gdy weszła zauważyła, że w pokoju zgromadzili się już inni. Alastor opierał się o gzyms kominka, a Fryderyk siedział sztywno na wysiedzianym fotelu. Przerwali rozmowę gdy weszła.

- Alastorze. - Skinęła mu głową

- Minerwo. - Uśmiechnął się do niej lekko. - Masz pojęcie co się dzieje?

Minerwa pokręciła głową, siadając w fotelu obok Fryderyka.

- Albus stał się bardzo skryty. Nadal nie mam pojęcia dlaczego tak długo go nie było, nie wiem co planuje, ani czego domaga się ministerstwo. Uczniowie pytają, rodzice piszą. Przypuszczam, że ten semestr zakończymy o wiele szybciej. Jeszcze ten Potter... Cały czas mnie nachodzi, próbując wmówić, że za tym wszystkim stoją ślizgoni.

- Uczniowie? Myślisz, że mogą być jacyś szpiedzy w zamku? - Alastor spojrzał na nią, jakby naprawdę rozważał tę opcję, co jeszcze bardziej zirytowało Minerwę.

- Proszę cię – prychnęła. - Tłumaczyłam to już Fryderykowi. Tuż przed atakiem... - Na chwilę umilkła, jakby coś rozważając. Pokręciła jednak głową. - To niedorzeczne. Większość naszych uczniów jest niepełnoletnia. Kto zawierzał by cokolwiek w ręce takich młokosów?

Mężczyźni spoglądali na nią nadal nieprzekonani.

- Och, Alastorze. James Potter przeżył straszną traumę, zobaczył jak ginie jeden z jego kolegów, nauczyciel. To oczywiste, że szuka winnych, nie można dać ponosić się emocjom. Mamy nagle przeszukać wszystkich uczniów? Przetrząsnąć dormitoria? Co potem? Veritaserum? Bądź poważny. Wtedy nie zostanie nam już ani jeden student. No może poza Potterem, usatysfakcjonowanym, że ktoś potraktował go poważnie.

Alastor przeszedł się po gabinecie, spoglądając ze złością na puste miejsce za biurkiem.

- To nie do pomyślenia! Wdrożył systemy zakonu, jesteśmy w gotowości, a nadal nie wiemy co się dzieje. Takie właśnie pogłoski... - Machnął ręką w stronę Minerwy. - Szerzą się jak ogień. Widzieliście informacje w prasie? - prychnął. - Maybrick to niezłe ziółko, odcinają się od spekulacji, nie chcą podawać żadnych informacji. Tak dłużej nie może...

- Nie może być – wszedł mu w słowo zmęczony głos. Odwrócili się. Dyrektor miał w zwyczaju pojawiać się kompletnie niezauważony. Przeszedł za biurko i spojrzał na nich zmęczonym wzrokiem.

- Musicie mi wybaczyć, że tak długo trzymałem was w niepewności, ale po porozumieniu z innymi członkami Zakonu do granic możliwości podniosłem klauzurę tajności. Wiem, że mogę wam zaufać, ale niektóre działania muszą pozostać między mną, a osobami, które są za nie bezpośrednio odpowiedzialne. Sprawy się skomplikowały... - Sięgnął różdżką do skroni. Na jej końcu pojawiła się delikatna nitka wspomnienia. Strząsnął ją do wielkiej misy stojącej na sąsiednim stoliku. Wszyscy z zapartym tchem śledzili ten ruch. - Ale są rzeczy, o których musicie wiedzieć. - Zmierzył ich spojrzeniem. - Wiem, że chcecie wyjaśnień. Dlaczego tak długo mnie nie było? Prowadziłem pewne poszukiwania, tropiłem wskazówki i muszę przyznać, że dałem się podejść. Wpadłem w kłopoty i gdyby nie mój brat... - Pokręcił głową. - W każdym razie nic nie zyskałem, a tylko naraziłem was na niebezpieczeństwo. 

- Jakie poszukiwania, Albusie?

Ten tylko pokręcił głową.

- Sądziłem, że ma to związek z Tomem, tropiłem poszlaki, które Hustis zostawił mi przed śmiercią. - Pokręcił głową. - Teraz wiem, że to wszystko to była pułapka. Po porozumieniu z ministrem postanowiłem zakończyć semestr szybciej. Nie będzie egzaminów – rzucił Minerwie przeciągłe spojrzenie. - Czeka nas bardzo trudne kilka miesięcy.

- Rozmawiałeś z Maybrickiem? Czytałeś jego oświadczenie w Proroku?

- Tak i tak... Ministerstwo nie chce wzbudzać niepotrzebnej paniki, tyle dowiedziałem się od Charlesa. Próbowałem przekonać go, że ludzie powinni znać zagrożenie, jednak to urodzony biurokrata.

- Jeszcze jako uczeń zawsze dbał głównie o pozory – mruknęła Minerwa. - Był prefektem naczelnym, gdy ja dopiero dostałam pierwszą odznakę prefekta – dodała po chwili w odpowiedzi na zdumione spojrzenia pozostałych.

- Ufasz mu? - Alastor patrzył na niego z napięciem.

- Nie znajduję żadnych przesłanek, aby tego nie robić.

- Póki co... - mruknął Moody niezadowolony. - To mi się bardzo nie podoba.

Albus spojrzał na niego znad okularów połówek.

- Jeśli wiesz cokolwiek, co...

Ale ten tylko prychnął cicho, odwracając wzrok.

- Po prostu go nie lubię, a co jak co, ja swojemu instynktowi ufam.

- Nie wyciągajmy pochopnych wniosków. Wątpienie w przyjaciół to ostatnia rzecz jakiej teraz potrzebujemy – wtrącił Fryderyk. Alastor był wyraźnie niezadowolony.

- Czy uczniowie już wiedzą? - Minerwa z napięciem spojrzała na dyrektora. Zamknięcie szkoły było ostatnim czego się spodziewała. - Co z przyszłym rokiem?

- Spokojnie. Niektórzy wiedzą, napisałem listy do rodziców. Dziś ogłoszę to przy kolacji. Minerwo... Czeka nas sporo pracy, ale wiesz, że nie poddam Hogwartu tak łatwo.

* * *

        Severus w pośpiechu upychał ostatnie rzeczy na wierzchu kufra. Sprawdził ostatni raz półki i zajrzał pod łóżko, po czym zatrzasnął wieko. Usiadł ciężko na łóżku, spoglądając smętnie na zielone draperie zdobiące pokój. Ostatnie kilka dni spędził krążąc po zamku niczym duch, starając się nie rzucać zbytnio w oczy – chociaż kłamstwem byłoby stwierdzenie, że kiedykolwiek zwracano na niego większą uwagę. Chyba, że brać pod uwagę spółkę Pottera i Blacka i ich wieczne zapędy do uprzykrzania mu życia, jednak nawet to ostatnio się poprawiło. Zresztą zamieszanie jakie ostatnio zapanowało w Hogwarcie tylko było mu na rękę.

Jak przez sen pamiętał jak w końcu udało im się jakimś cudem wmieszać w tłum uczniów po tej pamiętnej nocy. Jak to się udało? Nie miał pojęcia. Mieli chyba więcej szczęścia niż rozumu. Od tej pory cała trójka była niezmiernie ostrożna, jednak palące Mroczne Znaki nie ułatwiały im zadania. Nawet teraz Severus czuł lekkie ćmienie bólu w przedramieniu i dobrze wiedział co to oznacza.

Nie chciał wracać do domu. Jednocześnie chciał się w końcu stąd wydostać, poczuć się bezpiecznie, ale nie mógł oprzeć się wrażeniu, że być może nigdy już tu nie wróci. Tego też nie chciał. Co oznaczało poparcie Czarnego Pana? Czy miał teraz zacząć działać otwarcie? Rzucić szkołę? Jaki był jego następny krok?

        W ciągu ostatnich dni niemal machinalnie nogi zanosiły go w stronę Skrzydła Szpitalnego. Wiedział, że Lily wciąż tam jest i gdy w końcu zobaczył ją poprzedniego ranka niemal zakrztusił się owsianką. Wyglądała dobrze, trochę blado, ale dobrze. Jednak gdy nawet na niego nie spojrzała, utkwiwszy oczy w Potterze błogie uczucie ulgi zamieniło się w palącą kulę w żołądku. Bohater, oczywiście.

Zaczął chodzić po dormitorium próbując się uspokoić. Dormitorium było już całkiem puste, został sam. Nagłe pukanie do drzwi wyrwało go z zamyślenia. Po chwili ukazała się głowa Mulcibera.

- Idziesz Snape? Czekamy na ciebie. Niedługo podjadą powozy.

Kiwnął głową, zarzucając płaszcz. Sięgnął po niewielką torbę, przerzucił ją przez ramię, ostatni raz sprawdził czy ma różdżkę i wszystkie potrzebne rzeczy. Kilkanaście minut później siedział już w powozie wśród innych ślizgonów, a ten mknął w stronę niedalekiej wioski, w której znajdowała się stacja. Zamek znikał powoli za zakrętem.

Nawet się nie obejrzał.

* * *

        Ekspres Hogwart-Londyn jeszcze nigdy nie był witany z tak wielkim brakiem entuzjazmu. Syriusz wysiadł z powozu. Za nim wysiedli Remus i Marta – dziewczyna miała lekko zaczerwienione oczy. Podniósł wzrok i podał dłoń Lily.

- Ostrożnie.

Dziewczyna zgrabnie pokonała dwa stopnie.

- Dzięki.

Tuż za nią niezgrabnie zeskoczył Peter. Stanęli na peronie niepewni co robić teraz.

- To dziwne uczucie – mruknął Syriusz, wciskając dłonie głęboko w kieszenie płaszcza. Po przemowie Dumbledore'a nie byli pewni co robić. Dyrektor zwrócił ich uwagę na kwestie bezpieczeństwa i zapewnił, że zrobi wszystko, żeby takie wydarzenia nigdy już nie miały miejsca. Wszyscy rozumieli, że w przypadku niewyjaśnionej śmierci nauczyciela z rąk osób trzecich (zwłaszcza przysłanego z ramienia ministerstwa) dyrektor ma związane ręce. Ministerstwo musiało coś zrobić, inaczej grono wystraszonych rodziców dałoby się wszystkim we znaki.

- Chyba nigdy nie widziałem Dumbledore'a tak... Niepodobnego do siebie. Determinacja i złość wydają się być całkiem nie w jego stylu – mruknął Remus. Nagle podniósł głowę. - Gdzie James?

Lily szybko odwróciła głowę, próbując ukryć rumieniec, który pojawił się na jej twarzy.

- Jechał kilka powozów za nami, miał coś do... O! Tam jest. James! - Pomachał w stronę najbliższego powozu. Lily podniosła wzrok i zobaczyła jak chłopak nadjeżdża z grupą krukonów. Wyskoczył pierwszy z powozu. Krok za nim wysiadła Lora. Para odsunęła się na kilka kroków i pogrążyła w cichej rozmowie. Lily szybko odwróciła wzrok, czując jak palą ją policzki.

- Jesteś! Już myślałem, że postanowiłeś ukryć się gdzieś w zamku na całe wakacje – zaśmiał się Syriusz, gdy chłopak podszedł do nich. - W sumie sam o tym myślałem.

James zaśmiał się tylko.

- Pewnie nie tylko tobie przemknęło to przez myśl. Wsiadamy?

Stłoczyli się przy wejściu.

- Lily? - Dziewczyna drgnęła na głos Jamesa tuż nad jej uchem. - Możemy chwilę porozmawiać? - Tylko pokiwała głową. Grupa krukonów dawno już zniknęła w pociągu.

- James...! - Głos Syriusza przebił się przez otaczający ich harmider.

- Zaraz przyjdziemy, zajmijcie nam miejsca – odkrzyknął i pociągnął dziewczyną kawałek dalej.

- Lily. W sumie nie mieliśmy okazji porozmawiać o tym, co stało się wtedy na błoniach.

Dziewczyna spuściła wzrok.

- Masz rację. Tak naprawdę nie podziękowałam ci za to jak wróciłeś po mnie na błonia, że za wszelką cenę chciałeś mnie bronić. Mimo że byłam wtedy już nieprzytomna – dodała z lekkim uśmiechem. - Dziękuję ci, James. Jesteś dobrym przyjacielem.

Spojrzała na niego przeciągle. Chłopak zaniemówił lekko. Nie całkiem o to mu chodziło. A raczej kompletnie nie o to mu chodziło. Ostatnie dni były pełne zamieszania, ciągłych rozmów i dywagowań „co dalej?”. I aż głupio było mu się przyznać, że przez wszystkie te dni jego głównym zmartwieniem była Lily, a raczej to co zaszło między nimi na krótko przed atakiem. Rozmyślał ciągle czy to coś zmienia między nimi, czy ona coś do niego czuje.

- Ja...

- James, nie przejmuj się tym, co stało się między nami wcześniej. Jeśli o to ci chodzi – uśmiechnęła się lekko zakłopotana. - Chyba nocne spotkania i strach sprzyjają... takiemu zachowaniu. To było kompletnie niepotrzebne. Wiem, że mogłoby niepotrzebnie skomplikować twoje sprawy z Lorą – zawahała się. - Jesteśmy przyjaciółmi, a w obecnych czasach bardzo nie chciałabym stracić przyjaciela.

Chłopak zaniemówił. Tak, byli przyjaciółmi, w końcu. Sporo czasu odpychał od siebie myśl, że między nim i Lily w końcu coś mogłoby się udać. Ze stanu skrajnego zidiociałego zachowania, poprzez złość i powolną akceptację zostali w końcu przyjaciółmi. Ale jak mógł jej teraz powiedzieć, że ostatecznie zakończył sprawy z Lorą? Czy sprawy miały prawo teraz komplikować się jeszcze bardziej? Czy jeśli ona nic do niego nie czuje, a on wypali z czymś idiotycznym może stracić i to? Być może pisane im było być po prostu przyjaciółmi.

- Przyjaciele? - Spojrzała na niego pytająco.

- Przyjaciele – potwierdził. Dziewczyna uścisnęła go, śmiejąc się.

- No już, gołąbeczki, wsiadajcie, bo pociąg odjedzie bez was! - Głowa Syriusza wychyliła się z jednego z okien. Peron praktycznie całkiem opustoszał. Kilku maruderów zerkało na nich ciekawie.

- Panie przodem – powiedział, przepuszczając ją.

Gdy peron całkowicie już opustoszał Syriusz nadal stał w oknie i spoglądał na las otaczający peron. Mimo że nie widział stąd zamku, czuł jego majestatyczną obecność. Wciągnął w płuca haust rześkiego powietrza i wyciągnął z kieszeni płaszcza pomięty list. Spojrzał na niego raz i drugi, po czym uśmiechnął się pod nosem, chowając go z powrotem.

Nawet jeśli już tu nie wróci, czekało na niego sporo ważnych decyzji. Jednak jedna myśl uparcie nie dawała mu spokoju. Czy jeszcze kiedyś gdzieś poczuje się jak w domu?