Rozdział 42: Okularnica

Dla wszystkich, którzy jeszcze ze mną są i nadal chcą czytać tę historię!

            Zapach pieczeni uporczywie wdzierał się do nozdrzy Minerwy, powodując bolesne skurcze żołądka. Nietknięta zapiekanka ziemniaczana leżała na jej talerzu, przykryta warstwą zielonej sałatki. Wokół panował gwar jak w ulu. Setki głosów wdzierały się do jej głowy, powodując zamęt myśli. Nagle usłyszała głośny, piskliwy śmiech po swojej prawej stronie. Niemal bezwiednie zwróciła tam spojrzenie. Dostrzegła pulchną nauczycielkę mugoloznastwa, jak pochylając się w stronę jakiegoś łysiejącego profesora wsłuchuje się uważnie w każde jego słowo i co chwila wybucha niepohamowanym śmiechem. Z otaczającego Minerwę szumu docierał do niej tylko ten piskliwy, okropny śmiech, skupiając całą jej uwagę. Czuła jak po jej plecach spływa strużka zimnego potu, a palce bezwiednie zaciskają się na różdżce zatkniętej za pas szaty. Miała ochotę przemienić ją w wielką, oślizłą ropuchę, tak by już nigdy więcej nie mogła się tak śmiać. By do końca swoich nędznych dni rechotała gdzieś w miejscu tak odległym od niej jak to tylko możliwe.

- Minerwo...? - Dopiero po chwili dotarło do niej, że ktoś wypowiedział jej imię. Powoli odwróciła głowę w lewo, natrafiając na świdrujące spojrzenie Albusa. - Minerwo, czy wszystko w porządku?

           Policzki kobiety pokryły się rumieńcem zakłopotania. Czuła się jak przyłapana na gorącym uczynku. Wszystkie wcześniejsze złe emocje gdzieś uleciały, pozostawiając tylko palące uczucie zakłopotania i dziwnej bezradności. Nie odpowiedziała, spuszczając wzrok. Co miała mu powiedzieć? Właśnie miałam wielką ochotę zamienić naszą nauczycielkę mugoloznastwa w ropuchę?

- Może powinnaś iść do siebie? Zbladłaś. I widzę, że nie tknęłaś kolacji – powiedział zmartwionym tonem. - Przekażę potem skrzatom, żeby coś ci przyniosły do pokoju, jeśli chcesz.

Minerwa pokręciła szybko głową.

- Nie, nie trzeba. Dziękuję. – Zdobyła się na blady uśmiech. - Może faktycznie się położę. Nie czuję się najlepiej – powiedziała słabo i wstała z krzesła.

- Oczywiście. - Dumbledore wstał, kłaniając jej się lekko. - Gdyby coś się działo, wiesz gdzie mnie szukać.

Minerwa tylko kiwnęła głową i jak w amoku wyszła z sali, nie bacząc na ciekawskie spojrzenia niektórych uczniów. Przemierzała szybkim krokiem kolejne korytarze, nie patrząc zbytnio dokąd idzie. Nogi automatycznie niosły ją dawno wydeptanym przez nią szlakiem. Znajome kamienie, ściany i obrazy – czuła się jak wśród starych, dawno niewidzianych przyjaciół. Pokonywała kolejne stopnie, mijała zasłony. Tak zatopiła się w swych odległych myślach i wspomnieniach, że nawet nie zwróciła najmniejszej uwagi na parę uczniów czającą się w jednym z załomów korytarza. Ci umknęli szybko przed jej nieprzytomnym spojrzeniem.

Nim zdała sobie z tego sprawę, już otwierała drewniane, lekko przykurzone i skrzypiące drzwi. Nawet zimny oddech wiatru nie wyrwał jej z jej małego świata. Pokonywała kolejne stopnie, aż w końcu przystanęła. Bezwiednie usiadła na szarym murku, pozwalając jej stopom zawisnąć kilka cali nad kamienną posadzką.

           Mała dziewczynka w za wielkich okularach, zsuniętych na sam koniec nosa i z włosami związanymi w dwa, luźne warkocze siedziała na kamiennym murku. W jednej dłoni trzymała niewielką lampę, a w drugiej grube, zniszczone tomisko z wyblakłymi, poczerniałymi literami na grzbiecie, układającymi się w napis „Transmutacja dla początkujących”. Jej usta zacisnęły się w wyrazie zaciętości, gdy powoli wertowała kolejne strony, wczytując się w zawiłe formułki i opisy zaklęć. Po chwili ostrożnie postawiła lampę obok siebie na murku i wolną ręką zaczęła przeszukiwać kieszenie ogromnego swetra, zwisającego jej z ramion. Po chwili z lekkim uśmiechem wyciągnęła różdżkę i spojrzała na nią z zadowoleniem. Powróciła do czytania książki, teraz jednocześnie wykonując w powietrzu delikatne ruchy różdżką. Po piętnastu minutach z zadowoleniem wymalowanym na twarzy zeskoczyła z murka i wyciągnęła z kieszeni swetra niewielkie pudełeczko. Otworzyła je niepewnym ruchem i krzywiąc się lekko zajrzała do środka. Mały, czarny żuk mienił się lekko w świetle padającym z lampy. Dziewczynka zawzięcie szepcąc zaklęcia pod nosem podrygiwała różdżką. Po kilku nieudanych próbach zamknęła pudełeczko i z zawiedzioną miną powróciła do wertowania książki. Prób było jeszcze kilka, gdy w końcu jej się udało. Żuk z cichym pyknięciem zamienił się w czarny, błyszczący guzik z czterema dziurkami. Mała Minerwa uśmiechnęła się do siebie z zadowoleniem, biorąc go do ręki i uważnie oglądając ze wszystkich stron. Udało jej się. Wiedziała, że może jeszcze im wszystkim pokazać, na co ją stać.

           Gwałtowny dreszcz przebiegł jej po kręgosłupie. Minerwa poderwała się z zimnego murka, odpędzając sprzed oczu odlegle wspomnienia. Podeszła do kamiennej balustrady i wychyliła się przez nią, spoglądając w dół. Rozległy widok nadal był tak piękny jak niegdyś. Jasne gwiazdy, odbijające się w gładkiej tafli jeziora. Ogromny księżyc, wyglądający co chwila zza gęstych chmur i zaglądający w okna zamku, śledzący uczniów i ich nocne wędrówki, śmiechy, płacze, nieprzespane noce. Lekki podmuch wiatru sprawił, że kolejny dreszcz przebiegł jej po karku. Odwróciła się i spojrzała na kamienny murek, na którym przesiedziała tyle godzin w odległych, szkolnych czasach, czując jednocześnie zaczątek ostrego bólu w plecach.

- Jestem już na to za stara – mruknęła do siebie pod nosem, kierując się w stronę drzwi, jednak podświadomie wiedziała, że jeszcze tu wróci.

* * *

- Zostać przyjaciółmi? - Lily spojrzała na Jasona spod wysoko uniesionych brwi. Chłopak kiwnął głową.

- Nie sądzę, żeby było to możliwe. Nie wiem czy wiesz, jakie znaczenie ma słowo przyjaciel. To osoba, której się ufa. Ktoś, komu wiesz, że możesz powierzyć wszystkie swoje problemy i masz pewność, że nie wykorzysta cię do swoich małych machinacji. Raczej nigdy nie zachowywałeś się jak ktoś, komu mogłabym zaufać. Sam przyznajesz, że nie o to ci chodziło. Najpierw chciałeś mnie wykorzystać przeciwko Jamesowi, potem niby chciałeś się ze mną umawiać, teraz proponujesz przyjaźń. - Sama nie wiedziała skąd u niej ta narastająca irytacja. Jason patrzył na nią, zaskoczony tonem jej odpowiedzi. - Wystarczająco razy zawiodłam się na przyjaźni, żeby ładować się w nową. Irytujesz mnie, Jason, ale chyba, jak sam mówisz, zdajesz sobie z tego sprawę. Ale muszę przyznać, że po ostatnim spacerze nawet wzbudziłeś odrobinę mojej sympatii. - Chłopak uśmiechnął się. - Ale to mi wystarczy. Mam przyjaciół, na których mogę polegać. Nie chcę zgłębiać naszej znajomości. Dokuczasz moim przyjaciołom, zachowywałeś się nie w porządku wobec mnie. Jeśli zwykłe koleżeństwo ci nie wystarczy, to przykro mi.

Spojrzała na niego oczekująco, zakładając ręce na piersi. Jason odetchnął.

- Nie, to nie. Chciałem być miły, bo cię lubię. Wiem, że przyjaźń, to coś ważnego, choć może mnie o to nie posądzałaś. Też mam przyjaciół i chciałem, żebyś była jednym z nich. Ale nie będę się narzucał. Miłego dnia.

Wyminął ją i wszedł z powrotem do zamku. Lily dopiero po chwili zdała sobie sprawę, że trzęsie się z zimna. Całkowicie przeszła jej ochota na spacer.

Może za bardzo naskoczyła na Jasona, ale wiedziała, że ma rację.

* * *

           Kwatera główna Zakonu Feniksa tego dnia była niemal opustoszała. Alastor siedział nad wieczornym wydaniem Proroka Codziennego, wciąż i wciąż czytając artykuł na pierwszej stronie. Wielki napis głosił: „Pracownik ministerstwa zamordowany we własnym gabinecie!”.

- Jak to się mogło stać? - spytał po raz setny, zerkając na Armandię, siedzącą po drugiej stronie stołu. - Hustis był naszym człowiekiem, a dokładniej, dopiero co nim został. Jak ktokolwiek mógł tak szybko się tego dowiedzieć?

Kobieta wydawała się go nie słyszeć.

- Czy nikomu nie można już ufać? Musimy mieć wśród nas szpiega! Robert już nie jest pod działaniem Imperiusa, więc kto? Jak go wyśledzić?

Zerknął na Armandię, która nie zwracała na niego najmniejszej uwagi. Zawołał ją cicho po imieniu.

- Jest coraz gorzej, prawda? Nie powstrzymamy tego... - szepnęła tylko, nawet na niego nie spoglądając. Moody zwiesił głowę.

- Nikt nie mówił, że będzie łatwo. Ale jeśli nie my, nikt tego nie zrobi. Wszyscy się boją.

- Ale czy Dumbledore w ogóle wie co robi?! - Jej głos przechodził w coraz wyższe rejestry. - Kolejni ludzie giną, kolejne misje nie wnoszą nic nowego. - Spojrzała na niego. - Boję się, Alastorze! Tkwię tutaj, w zakonie. Od miesięcy nie widziałam mojej rodziny, a zagrożenie ciągle narasta! Nic nie wiemy, a widać nawet siebie nie potrafimy ochronić! Jak Hustis mógł zostać zabity przy własnym biurku? I nikt niczego nie zauważył! Nie wiem nawet komu ufać, nie wiem... - Ramiona kobiety zaczęły drżeć.

- To wojna. Musimy być silni. Teraz nam się nie udaje, ale Dumbledore to wielki człowiek. Zakon pełen jest wspaniałych ludzi, którzy wiedzą co robią. - Spojrzał jej w oczy. - Musimy wytrwać. Wszyscy się boją. Myślisz, że ja nie? Ale ufam Dumbledore'owi.

* * *

           Gdy Minerwa wróciła do swojej komnaty dostrzegła łagodny blask wydobywający się z niedomkniętych drzwiczek jednej z komód. Nie zapalała światła, tylko powoli podeszła do szafki, której od tak dawna nie otwierała, a chyba powinna. Powinna wyrzucić z umysłu wszystkie niepotrzebne myśli, wspomnienia, uspokoić się i wyciszyć.

Drzwiczki otworzyły się bezszelestnie, ukazując jej oczom kamienną misę wypełnioną jaśniejącą, parującą substancją. Kłęby delikatnej mgły wirowały powoli tuż nad jej powierzchnią, mieniąc się wszystkimi kolorami tęczy. Minerwa ostrożnie dotknęła jej brzegów. Tafla substancji już po chwili wygładziła się, pociemniała, by po kilku sekundach na jej powierzchni pojawiła się uśmiechnięta twarz mężczyzny. Jego usta poruszały się szybko, a oczy błyskały radośnie, jednak nie było słychać żadnych słów. Kobieta zamarła. W końcu oderwała dłonie od misy i zatrzasnęła drzwiczki. Po jej policzku popłynęło kilka łez. Otarła je szybko, czując drżenie całego ciała. Automatycznie niemal skierowała swoje kroki do wysiedzianego fotela, stojącego w rogu i usiadła na jednej z kolorowych, kwiecistych poduszek, strącając resztę na ziemię niedbałym ruchem ręki. Utkwiła spojrzenie w wygasłym kominku, odwracając głowę od komody, w której znajdowała się Myślodsiewnia. Po dłuższej chwili wzdrygnęła się lekko, czując chłodny powiew powietrza, płynący z nieszczelnych okien. Niemal automatycznym ruchem różdżki rozpaliła ogień w kominku. Pomarańczowe płomienie strzeliły wesoło, trawiąc przygotowane wcześniej drewno.

Minerwa ukryła twarz w dłoniach, próbując pohamować natłok wspomnień.

- Myślę, że Minerwa nie pójdzie do Hogwartu. Od dziecka nie wykazuje najmniejszych zdolności magicznych. Nie wiem jak to się mogło stać, że urodziłaś charłaczkę. Twój talent jest ogromny. - Starsza, pulchna kobieta siedziała przy stole w niewielkiej kuchni. W dłoniach trzymała kubek, znad którego unosiła się para.

- Wiem, mamo. Bardzo mnie martwi, co Minnie zrobi ze sobą, gdy okaże się, że nie dostanie listu. Bardzo na niego czeka, a dzień jedenastych urodzin coraz bliżej. Dzieci Andersonów dostały już swoje listy.

- Te bliźniaki? Takie rozwydrzone bachory. Minerwa nie powinna się z nimi zadawać. Poza tym jakoś będzie musiała sobie poradzić. Jednak to bardzo niezdyscyplinowane dziecko. Powinnaś bardziej przyłożyć się do jej wychowania. Nawet jeśli to charłaczka, powinna zachowywać się stosownie.

- Stosownie? Mamo, to jeszcze dziecko. Ma prawo cieszyć się życiem, bawić się i wygłupiać.

Babka ściągnęła usta w wąską linię.

- Dyscyplina, dyscyplina i jeszcze raz dyscyplina. Właśnie to stosowałam u ciebie i widzisz, że wyszłaś na ludzi.

Kobieta spojrzała na matkę, starając się ukryć chowaną od dawna urazę. Nagle gwałtowny kaszel zatrząsł jej ciałem. Chwyciła chusteczkę, zakrywając usta. Twarz babki złagodniała.

- Źle wyglądasz, Ariano. Byłaś u magomedyków?

Pokiwała głową w odpowiedzi, próbując powstrzymać kaszel. W końcu odetchnęła spokojniej.

- Nic nie może mi pomóc. Nie wiedzą, co to może być. Żadne zaklęcia i mikstury nie pomagają.

- Jesteś coraz bledsza i chudsza. Niedługo mi znikniesz.

- Nie martw się, mamo. Czuję się dobrze. Nic mi nie będzie.

Minerwa odsunęła się od drzwi kuchni. Wspięła się po schodach do swojego pokoju i usiadła ciężko na łóżku. Łzy nagromadziły się w jej oczach, ukrytych na wielkimi okularami. Więc sądziły, że nie dostanie listu. Że nie ma na to szans. Że nie ma zdolności magicznych.

Sięgnęła pod łóżko i wyciągnęła grubą księgę. Dostała ją od Gordona, najstarszego z rodzeństwa Andersenów. Była to księga zaklęć dla początkujących.

Minerwa otworzyła ją w zaznaczonym miejscu i zaczęła czytać, żeby ukoić myśli. Kolejne strony znała już niemal na pamięć.

Zostanie czarownicą. Musi. Wytężyła się nad tekstem, skupiając na nim całą swoją uwagę. Zbyt późno zdała sobie sprawę, że znad książki unosi się dym. Z początku wąska strużka, potem nagle ogień zajął kolejne kartki. Wrzasnęła przerażona.

Odskoczyła gwałtownie od łóżka, jednak po chwili jej twarz rozjaśnił uśmiech.

- Mamo! Babciu! - Wybiegła z pokoju i stanęła na szczycie schodów. Kobiety wybiegły z kuchni zaalarmowane jej krzykiem. - Podpaliłam książkę! Skupiłam się na niej i stanęła w ogniu!

Jej matka wbiegła po schodach, patrząc na nią nierozumiejącym spojrzeniem. Wystraszona spojrzała na księgę, od której powoli zaczął zajmować się wełniany koc. Szybkim ruchem różdżki ugasiła płomienie.

W międzyczasie Minerwa podskakiwała wokół niej wesoło.

- Pojadę do Hogwartu! Wiedziałam, że pojadę do Hogwartu!

Ariana zaśmiała się.

- Tak. Pojedziesz.

* * *

           Lora przejechała ręką po czuprynie Jamesa. Chłopak podniósł na nią spojrzenie, a lekki uśmiech pojawił się na jego wargach.

- Czy wszystko jest w porządku? - spytała chyba już po raz setny tego dnia. Westchnął zirytowany, przewracając kolejną kartkę książki leżącej przed nim.

- Poważnie? - Spytał ze złością. - Poważnie znowu pytasz się mnie czy wszystko jest okej? Ile razy mam jeszcze mówić, że tak, tak, wszystko w porządku?! Może nie skaczę dzisiaj z radości, bo mam do opanowania mnóstwo materiału do egzaminu. Nie dotarło to do ciebie jeszcze, że człowiek nie zawsze jest w wyborowym humorze?

- Przepraszam. Po prostu martwię się czy między nami wszystko jest dobrze.

James zirytowany przewrócił oczami, zatrzaskując książkę.

- Skoro moja nauka i stres przed egzaminem tak na ciebie działają, że wciąż myślisz, że między nami coś jest nie tak, może powinniśmy uczyć się osobno.

Wstał od stołu gwałtownie odsuwając krzesło. Drewno zaszurało głośno o kamienną posadzkę biblioteki. Kilka osób siedzących przy sąsiednich stołach obrzuciło go krzywym spojrzeniem.

- James! - Wstała z krzesła i pobiegła za nim. - Poczekaj! - zawołała, gdy wyszedł już na korytarz. Zatrzymał się gwałtownie.

- Co?

- Daj mi wytłumaczyć. Ostatnio ciągle jesteś zirytowany i zły. Nie sądziłam, że egzaminy tak na ciebie działają.

- A jednak ja też czasem przejmuję się nauką – warknął.

Lora założyła ręce na piersi.

- Przestań. Zachowujesz się okropnie. Ciągle na mnie warczysz i traktujesz jak intruza. Wiem, że nauka też jest dla ciebie ważna. Nie rozumiem, co cię ostatnio ugryzło.

Spojrzał na nią z góry.

- Nie mam humoru. - Odsunął się od niej. - Muszę się uczyć. Zobaczymy się później.

Ruszył szybkim krokiem w stronę wieży Gryffindoru. Każdy kolejny krok wybijał moc jego złości. Nie miał pojęcia skąd w nim tyle agresji, ale sam widok Lory działał na niego jak płachta na byka. Skąd się to wzięło? Na początku bardzo lubił jej towarzystwo, miły śmiech i rozmowy. Tylko teraz jej śmiech był dla niego odpychający, rozmowy nudne, a uśmiech jakiś krzywy.

           Wchodząc do dormitorium trzasnął drzwiami o ścianę.

- Ho, ho! Spokojnie, Rogasiu! Bo zostaniemy bez drzwi i z nocnymi przeciągami, jak je rozwalisz – zawołał Syriusz ze swojego łóżka. - Co jest?

James zaczął grzebać w swoim kufrze warcząc coś pod nosem niewyraźnie.

- Co on tam mamrocze? - Black zerknął na Petera, który tylko wzruszył ramionami. - Hej, James! - Wstał z łóżka i położył mu dłoń na ramieniu. - Wszystko w porządku?

Chłopak wstał, strząsając ją ze swojego ramienia.

- Serio?! - krzyknął na Bogu ducha winnego Syriusza, który tylko patrzył na niego spod wysoko podniesionych brwi. - Wszystko jest w cholernym porządku! Wszystko, wszystko, wszystko!

- Na Merlina, stary, wyluzuj.

Wymienił spojrzenia z Peterem.

- Na Lorę też tak wrzeszczysz?

James opadł na łóżko.

- Tak. – Oparł się o poduszki, po czym znów podniósł się gwałtownie. - Ale co ja mogę za to? Wiem, że nie powinienem, ale ona mnie tak irytuje! A przecież jest moją dziewczyną. Mimo to wszystko mnie w niej wkurza. Nie mogę jej znieść!

Zrelacjonował im ostatnie tygodnie z Lorą, kiedy w kółko na nią warczał i odtrącał. Jak się kłócili i coraz mniej czasu spędzali razem.

- A na początku takie z was były gołąbeczki – zaśmiał się Syriusz. - Nastała faza rozpadu, James. Lepiej z nią zerwij, bo się wykończysz. Przechodziłem to wiele razy. Gdy dziewczyna zamiast cię bawić, tylko cię wkurza wiesz, że to już koniec. To zawsze przychodzi, prędzej czy później – powiedział tonem znawcy.

- Zawsze? - wtrącił się Peter. - A co z małżeństwami?

Syriusz machnął tylko ręką.

- Proszę cię, czyi starzy w kółko na siebie nie warczą? Małżeństwo jest zawierane, gdy faza rozpadu przychodzi zbyt późno. Ale zawsze przychodzi, uwierz mi. Ludzie nie są stworzeni do monogamii, ja wam to mówię.

Nie doczekał się odpowiedzi. James tylko westchnął głośno ze swojego łóżka.

- Tylko jak ja jej mam to powiedzieć?

* * *

           Siedziała w wąskiej poczekalni, wystukując stopą szybki rytm. W spoconych dłoniach machinalnie mięła kartkę papieru.

- Och! - jęknęła, zauważając, że prawy dolny róg arkusza był całkiem pozaginany. Niewiele brakowało, a rozmazałaby tusz. Sięgnęła po różdżkę, zastanawiając się jak naprawić wyrządzoną szkodę. Nie może wejść tam z takim pogiętym formularzem, nikt nie będzie jej traktował poważnie!

Machnęła kilka razy różdżką, stopniowo przywracając kartce porządny wygląd. Lekko uspokojona położyła ją na krześle obok siebie. Tylko czym teraz zająć dłonie? Rozejrzała się i ze zdumieniem napotkała spojrzenie chłopaka siedzącego naprzeciwko. Wyglądał na starszego. Spoglądał na nią z uśmiechem.

- Ależ jesteś zestresowana.

Ściągnęła usta w wąską linię, prostując plecy.

- Tylko ci się wydaje. To po prostu kolejny egzamin w mojej karierze.

- Mówią, że egzamin na animaga jest jednym z najtrudniejszych. Niewielu je zdaje. Moja koleżanka zdawała chyba dziesięć razy, a jest naprawdę dobra w te klocki. To twój pierwszy raz?

Przez chwilę patrzyła na niego skonsternowana. W końcu odzyskała fason.

- Tak. Jestem bardzo dobrze przygotowana.

Zaśmiał się.

- A kto nie jest? Jakie wybrałaś zwierzę?

Patrzyła na niego zaskoczona jest bezpośredniością.

- Kot.

- Dlaczego akurat kot?

- Bo są zwinne, inteligentne i niezbyt duże – odparła.

- Ciekawe.

- A ty?

Bardzo rozbawiło go jej pytanie. Rzuciła mu urażone spojrzenie. W końcu odpowiedział.

- Ja próbowałem dwa razy i więcej nie mam zamiaru. Czekam na mojego przyjaciela, Hermesa. Hermes McGonagall, może go kojarzysz.

Pokręciła głową. W tej chwili rozległ się cichy dźwięk dzwonka oznaczający, że następna osoba może wejść na egzamin.

Spojrzała na swojego towarzysza przerażonym spojrzeniem w jednej chwili zapominając o swoim wyrafinowaniu.

- Powodzenia – uśmiechnął się pocieszająco, wstał, wyciągając rękę by pomóc jej podnieść się z krzesła. - Jestem Fryderyk, tak przy okazji.

Sięgnęła po formularz. Otworzyła drzwi i rzuciła mu ostatnie, wystraszone spojrzenie.

- Minerwa.

- Będzie dobrze.

           Minerwa zdjęła znad ognia czajnik z wrzącą wodą. Ostrożnym ruchem zalała filiżankę. Suszone listki mięty rozwinęły się we wrzątku barwiąc wodę na ciemny kolor. Intensywny zapach uniósł się w powietrze. Usiadła z powrotem w fotelu, spoglądając na Myślodsiewnię, która teraz stała na stoliku obok niej. Powierzchnia falowała jeszcze lekko po ostatnim użyciu. Od dłuższego czasu wiedziała, że ten momentu w końcu nadejdzie. Musiała zmierzyć się ze swoimi wspomnieniami. Zbyt wiele żalu było ostatnio w jej życiu, żeby przeszła obok tego obojętnie. Smutne wspomnienia są jak lawina – jedno pociąga za sobą drugie, aż nagle człowiek leży przysypany przeszłością. Minerwa unikała tego jak długo mogła, ale i tak w końcu ją dopadło.

- Minerwo, wiem, że jest ci ciężko, ale teraz musisz jeszcze bardziej przykładać się do nauki. - Dziewczynka patrzyła wielkimi oczami na babkę, która przysiadła zmęczona na jej kufrze podróżnym. Peron powoli się zapełniał, a z lokomotywy stojącej na czele długiego pociągu buchały pierwsze obłoki dymu. - Twoja świętej pamięci mama za bardzo ci pobłażała. Wierzyła w twój talent i zdolności. Nie mówiła mi o twoich problemach z czarami, jednak ja i tak o nich wiem, dziecko.

Spojrzała na nią w jej mniemaniu łagodnie, jednak dla Minerwy jej twarz tylko bardziej się wykrzywiła. Obserwowała niemal zafascynowana jak zmarszczki na twarzy babci to rozszerzają się, to kurczą zmieniając swoje miejsce.

- Wiem, że masz problemy z czarami. Kiedyś sądziłam, że nawet nie dostaniesz się do Hogwartu. Na całe szczęście tym razem się myliłam. Wiem, że może ci się nie udać, Minerwo. Ja będę czekała na ciebie, gdyby powinęła ci się noga i znajdziemy ci jakieś zajęcie. Teraz gdy twoja matka odeszła będę musiała sama się tobą zaopiekować. Oby nie było to konieczne – powiedziała to bez większego przekonania.

           Gdy wsiadała do pociągu wtaszczyła za sobą wielki kufer o wiele za ciężki dla jej słabych rąk. Kiedy w końcu wciągnęła go do przedziału usiadła przy oknie, przyklejając nos do szyby. Babcia już zniknęła. Poczuła jak łzy gromadzą się jej pod powiekami. Pamiętała jak mama zawsze czekała do ostatniej chwili jej wyjazdu, jak zawsze w nią wierzyła i była z niej dumna.

Otarła łzy. Pewnie nie chciałaby, żebym teraz się mazała – przeszło jej przez myśl. Nagle drzwi do przedziały rozsunęły się. Kilka dziewczyn z jej domu zajrzało do środka, ale gdy tylko ją zobaczyły cofnęły się. Przywitały się cicho, ale zaraz potem zamknęły drzwi.

- Wolę nie siedzieć z Okularnicą. Jest dziwna – usłyszała tylko, gdy drzwi niemal się zatrzasnęły.

* * *

- Dlaczego nic nam nie powiedziałaś?

Susan wzruszyła lekko ramionami.

- Nie wiem, Lily. Nie wiedzieliśmy z Benem do czego to prowadzi i co to wszystko znaczy. Ktoś buszował po Zakazanym Dziale w bibliotece, ktoś ze Slytherinu najprawdopodobniej. Nie wiedzieliśmy co to może znaczyć, po co miałam wam mówić? To była... Taka nasza tajemnica – uśmiechnęła się lekko, mówiąc te słowa. - Ale teraz dzieje się coś złego. Ben jakby... Stracił pamięć? Nie wiem, jakbyśmy się cofnęli o kilka tygodni naszej znajomości. - Pokręciła głową.

Lily położyła jej dłoń na ramieniu. Susan drżała.

- Do tej pory nie sądziłam, że nasza przygoda była czymś aż tak poważnym, ale teraz zaczęłam się martwić, że ten kogo wtedy widzieliśmy w bibliotece robił coś naprawdę złego. Może jakoś doszedł, że to my go widzieliśmy. Może zaatakował Bena, może wymazał jego pamięć – mówiła coraz bardziej nerwowo i nieskładnie. - Co mogę zrobić? Nie pójdę do dyrektora ani żadnego nauczyciela. Nie mam nic prócz domysłów i Bena, który nic nie pamięta. A jeśli to, co powiem dojdzie do niewłaściwych uszu... - Urwała na moment, kręcąc głową. - Wtedy dopiero możemy być w niebezpieczeństwie.

- Gdybyś poszła do Dumbledore'a i powiedziała mu to, a potem coś by ci się stało, był by to jawny znak, że coś jest na rzeczy.

Susan zaśmiała się sarkastycznie.

- Oczywiście! Ale jeszcze musiałby mi uwierzyć. Sądziłby, że wynika to z wiecznego sporu między Gryffindorem a Slytherinem i puściłby to płazem. Nie będę ryzykowała, Lily. Chcę tylko odzyskać Bena. Może gdy będzie nas dwójka, wtedy uda się coś zrobić.

- Jeśli nie dyrekcja, to ktoś zaufany z uczniów – zastanawiała się na głos. - Kto może nam pomóc? Myślę, że obarczanie reszty dziewczyn jest bez sensu, będą panikować – orzekła w końcu. Nagle jej twarz rozjaśnił uśmiech ulgi. Że też od razu na to nie wpadła. - Pogadam z Syriuszem.

- Z Syriuszem? - Susan nie wydawała się zbytnio zachwycona tym pomysłem. - Nie wiem czy można mu zaufać.

- Też kiedyś miałam te wątpliwości. Wiem, że on czasem nie wygląda na takiego, ale jestem pewna, że będzie potrafił nam pomóc. Porozmawiam z nim.

* * *

           Ogień w kominku zajaśniał nagle mocniej, wyrywając Minerwę z zamyślenia. Spośród płomieni odezwał się głos Albusa.

- Minerwo, jeśli jesteś na siłach, bądź tak łaskawa przyjść do mojego gabinetu. Mamy małą naradę. Hasło się nie zmieniło. Nadal lubię karmelowe muszki!

Niepewnie zapukała do drzwi.

- Proszę!

Minerwa weszła do gabinetu dyrektora. Po raz pierwszy była tu nie jako uczennica.

- Och, to pani. - Dumbledore uśmiechnął się do niej znad zwoju pergaminu. Uśmiechnął się, podnosząc go lekko. - Właśnie przypominam sobie pani ostatni list. Proszę usiąść, to potrwa tylko momencik.

Usiadła, próbując się odprężyć. Nie było powodów do obaw, nie miała się czym denerwować. Miała wszystkie potrzebne kwalifikacje. Odetchnęła głębiej, poprawiając okulary w drucianej oprawce.

W końcu dyrektor podniósł na nią wzrok, uśmiechając się.

- Ach tak. Już wszystko wiem. Mam tu nawet taką małą notatkę doczepioną do pani listu, żebym o wszystkim pamiętał. W pani wypadku to spotkanie jest tylko kwestią formalności. Pamiętam panią z lekcji, wiem, co później pani osiągnęła. - Spojrzał do listu. - Egzamin na animaga zdany za pierwszym razem – powiedział z podziwem. - Profesor Quibbin zgodził się przyjąć panią na roczny staż, poprowadzi pani w tym roku kilka klas, a od przyszłego roku przejmie wszystko, gdy przejdzie na emeryturę. Czy to spełnia pani oczekiwania? - W jego oczach zamigotały iskierki rozbawienia na widok jej ucieszonej miny.

- Jak najbardziej. Dziękuję, dyrektorze. - Uścisnęła jego wyciągniętą dłoń.

- Muszę także pogratulować. Słyszałem o pani zamążpójściu. Godność pani męża...?

- Fryderyk.

Wszedłszy do gabinetu dyrektora, to jego spojrzenie napotkała najpierw. Reddgens patrzył na nią uważnie. Na jego twarzy pojawił się lekki uśmiech, a oczy pojaśniały.

- Minerwo.

- Cieszę się, że jednak przyszłaś. Mam nadzieję, że czujesz się lepiej. - Przeniosła wzrok na dyrektora. Siedział za biurkiem, dokładnie tak samo jak wiele lat temu. Kiwnęła tylko głową, przysiadając na wolnym krześle.

- Co to za zebranie, Albusie?

- Słyszałaś na pewno o śmierci Hustisa. Mamy kilka podejrzeń, co do okoliczności jego śmierci. Trzeba rozpatrzyć możliwe hipotezy, a później przedstawić je Zakonowi. Jesteście jednymi z moich najbardziej zaufanych ludzi.

Minerwa kiwnęła głową.

Po chwili Fryderyk zabrał głos. Słuchając uważnie jego relacji z miejsca śmierci ich człowieka obserwowała go uważnie. Jednocześnie cały czas w głębi zastanawiała się.

Jak to się stało, że zamiast ciebie poślubiłam twojego przyjaciela?