Rozdział 43: Zaklęcie zapomnienia

        James siedział w Pokoju Wspólnym wpatrując się nieprzytomnym spojrzeniem w zimny i ciemny kominek. Pora śniadania już dawno minęła, a słońce zaglądało wesoło przez wysokie okna rozświetlając niemal opustoszały pokój. Większość uczniów korzystając z ładnej pogody wyległa na błonia. Powoli kończył się kwiecień, a wszechobecna wiosna wprawiała wszystkich w dobry nastrój zacierając choć na chwilę niepokój wywołany coraz to nowymi doniesieniami Proroka Codziennego. Hogwart od dłuższego czasu sprawiał całkiem inne wrażenie – pojawiły się nocne patrole nauczycieli, oprócz dodatkowych lekcji samoobrony widać było zaostrzony rygor panujący teraz w szkole.

Chłopak zerknął na zegar zawieszony nad kominkiem, licząc ile czasu zostało mu do spotkania z Lorą. Umówili się dziś około południa, więc miał jeszcze może z godzinę. Westchnął. Nadal nie wiedział do końca jak jej to powiedzieć. Liczył, że dziewczyna domyśla się, co się dzieje i może odrobinę mu to ułatwi. A może sama już doszła do podobnego wniosku?

- James? - Podniósł wzrok. Lily przysiadła na oparciu sąsiedniego fotela i uśmiechnęła się niepewnie. Dopiero teraz zdał sobie sprawę z tego, jak dawno nie rozmawiali. Poczuł, że puls mu lekko przyspiesza, ale starał się nie zwracać na to uwagi. Jego ręka niemal machinalnie powędrowała do czupryny, aby jeszcze bardziej ją rozczochrać.

- Cześć, Evans. Dawno nie rozmawialiśmy.

- Ostatnio miałeś chyba inne sprawy na głowie niż rozmowy ze mną – odparła zaczepnie, jednak wydawało mu się, że wyczuł w jej tonie odrobinę wyrzutu. - Nie wiesz, gdzie jest Syriusz?

Mina lekko mu zrzedła.

- Pewnie gdzieś na błoniach, albo na boisku. Dlaczego go szukasz?

- To moja sprawa.

Chłopak wzruszył lekko ramionami.

- A twoja, twoja.

Lily przyjrzała mu się uważniej. Nie wiedziała do końca co powiedzieć. Nie rozmawiali z Jamesem od tak dawna. Mimo że kiedyś nawet nie pomyślałaby, że mogliby ze sobą normalnie rozmawiać, teraz bardzo by chciała, żeby wszystko stało się bardziej normalne. Od czasu urodzin Jamesa (usilnie odpychała od siebie myśl „Odkąd James znalazł dziewczynę”) wkradło się między nich coś dziwnego i sztucznego. Nawet teraz to wyczuwała.

- Nie wyglądałeś najlepiej zanim do ciebie podeszłam – stwierdziła w końcu.

- Czasem każdy ma gorszy dzień, Lily. Nie musisz się mną przejmować.

Widziała, że jest poirytowany.

- No tak, od tego masz swoją dziewczynę. - Chciała, żeby zabrzmiało to zabawnie, ale wyszło sztucznie. James spojrzał na nią nagle zdenerwowany.

- Masz z czymś problem, Evans?

Napięcie między nimi stało się nie do zniesienia. Wstała z fotela, rzucając mu łagodne spojrzenie. Pokręciła głową.

- Nie. Lepiej poszukam Syriusza.

Ruszyła w stronę portretu.

- Tak. Lepiej.

* * *

        Trybuny boiska do quidditcha były dziś wyjątkowo zapełnione. Syriusz wzniósł się na miotle rozglądając się po ich wyższych piętrach. Wrócił na ziemię.

- Nie mam pojęcia skąd tu dzisiaj tyle ludzi, nikt nie ma teraz nawet oficjalnego treningu – powiedział do Mary, która wznosiła się obok niego, trzymając w dłoniach podniszczonego kafla. Podrzuciła go kilka razy, łapiąc zręcznie.

- Ludzie korzystają z ładnej pogody, tutaj jest całkiem niezły widok i dużo słońca – oświadczyła wzlatując wyżej. - To co, próbujemy?

- Jasne. - Black uniósł się za nią. - Dzięki, że chciałaś trochę ze mną poćwiczyć. Trochę martwi mnie nadchodzący mecz.

- Nie ma sprawy. Łap! - Rzuciła mu piłkę znienacka. Syriusz zakręcił młynka i zręcznie złapał kafla. Z pobliskich trybun rozległy się piski dziewcząt. Zerknął w tamtą stronę uśmiechając się nonszalancko. Zakręcił jeszcze kilka pętli, podrzucając i łapiąc piłkę.

- Do popisywania chyba nie jestem ci potrzebna. – Mary podleciała i zabrała mu kafla tuż sprzed nosa.

- Hej! - Z trybun doleciały go śmiechy.

- Ćwiczymy, a nie się popisujemy!

I pomknęła na środek boiska, jak najdalej od wszelkich trybun. Syriusz pomachał do wciąż chichoczących dziewcząt i poleciał za nią.

        Kiedy Lily dotarła na boisko do Quidditcha Syriusz i Mary ćwiczyli jeden ze skomplikowanych manewrów pod bramką. Podeszła do ławki przy jednej z szatni i usiadła na niej ciężko. Obserwowała ćwiczącą parę, podziwiając ich szybkie i zgrabne podania. Ona nigdy nie czuła się zbyt dobrze na miotle, a dodatkowo lęk wysokości raczej nie był pomocny. Po dwudziestu minutach Mary dostrzegła ją i pomachała energicznie. Syriusz odwrócił się i dostrzegając dziewczynę wykonał zgrabną pętlę w powietrzu. Mary za to rzuciła w niego kaflem. Lily parsknęła śmiechem, widząc jak chłopak jej oddaje. Po chwili już pędził w jej stronę z zaskakującą prędkością. Przez moment była pewna, że w nią uderzy, jednak tuż przed ławką poderwał miotłę lekko do góry i zawisł elegancko metr nad jej głową. Lily odetchnęła głośno.

- Czyżbym napędził ci stracha? - zaśmiał się, lądując zgrabnie obok niej. Po chwili doleciała do nich Mary, lądując obok Syriusza z niezwykłą gracją.

- Byłam pewna, że we mnie uderzysz.

Mary dała mu bolesnego kuksańca w bok.

- Zawsze się tak popisuje. Wiecznie mówimy mu z Jamsem, że w końcu kiedyś w kogoś wleci.

Black potarł się po obolałym ramieniu.

- On mówi tak tylko przy tobie, bo jest kapitanem. Tak naprawdę sądzi, że to świetna zabawa. - Mrugnął do Evans porozumiewawczo.

- Pewnie.

- Szukałam cię, Syriuszu. Mam sprawę.

Chłopak zauważył, że przybrała poważny wyraz twarzy, więc tylko kiwnął głową.

- Dlaczego nie macie teraz treningu, skoro jest taka pogoda?

- Mieliśmy mieć. - Mary zarzuciła miotłę na ramię. - Ale James przesunął na popołudnie. Nie rozumiem dlaczego, ta pogoda jest idealna. I ta widoczność!

Syriusz zaśmiał się pod nosem.

- Misja zerwanie, drogie panie.

Lily spojrzała na niego zaskoczona. Wymieniły z Mary zdziwione spojrzenia.

- Jak to?

- A tak to. James dotarł do tego momentu, w którym z czasem znajduje się każdy mężczyzna. – Wzruszył ramionami. – Co poradzić? Biedny Rogaś od wczoraj ćwiczy, co by jej powiedzieć.

Lily poczuła jak mimowolny uśmiech pojawia się na jej twarzy, więc szybko go zdusiła. Więc to dlatego miał dziś taki parszywy humor.

* * *

- Ostatnia narada z Albusem i Minerwą nie wniosła wiele nowego – Fryderyk spojrzał na Alastora i Elfiasa znad kufla piwa. Pociągnął spory łyk. Siedzieli w kuchni jego niewielkiego mieszkania, próbując wymyślić ich następne posunięcie.

Nagle na pustym miejscu między nimi zmaterializował się jego współlokator, lewitując kilka cali nad krzesłem. Elfias wzdrygnął się lekko.

- Musisz to ciągle robić? Nigdy nie przyzwyczaję się do tego ducha. Dlaczego nic z nim nie zrobiłeś? - Spojrzał z wyrzutem na Fryderyka, który tylko wzruszył ramionami. Duch zachichotał cicho.

- Nie zawsze jest taki irytujący. Ale jest uparty. Poprzedni właściciele chcieli go stąd wykurzyć, a zamiast tego on wykurzył ich. – Pociągnął znów łyk piwa, opróżniając kufel do połowy.

- Głupio mu przyznać, że nawet mnie lubi – zauważył duch, po czym zniknął, by zmaterializować się koło Alastora. Elfias znów się wzdrygnął, co wywołało nową falę chichotu.

Fryderyk zgromił go spojrzeniem.

- Narzekasz, że nikt mnie nie odwiedza, a potem tak się zachowujesz. Zdecyduj się.

Duch założył ręce na piersi. Ubrany był w kosztowny frak, który najwyraźniej miał na sobie w chwili śmierci. Nagle zniknął.

- Jak sobie chcesz – rozległ się jego głos, jednak pozostał niewidoczny.

- Podobno Hustis miał się spotkać z naszym nowym człowiekiem z Departamentu Tajemnic – odezwał się nagle Alastor, który do tej pory siedział cicho. - Teraz nawet nie wiemy kim on jest. Nie chciał wcześniej zdradzić jego tożsamości, a spotkanie miało nastąpić dopiero później.

- To dziwne. Jaki był cel zabicia Hustisa? Był z nami krótko, na tyle krótko, że nie znał wielu naszych sekretów. - Elfias spojrzał na nich bezradnie.

Siedzieli w ciszy, popijając.

- Jaki byłby cel zabijania go, gdyby znał wasze sekrety? Może dowiedział się czegoś i właśnie to sprowadziło na niego śmierć? - Rozległ się głos pośród nich, a nad pustym krzesłem zmaterializował się nagle jego właściciel. Fryderyk i Alastor popatrzyli na niego zaintrygowani.

- To wydaje się być logiczne. Może natrafił na coś naprawdę dużego i dowiedzieli się o tym niewłaściwi ludzie.

- Ale komu mógł o tym powiedzieć? Niewielu mamy ludzi w ministerstwie. Hustis o większości jeszcze nawet nie zdążył się dowiedzieć, nikogo raczej nie zna. - Alastor zasępił się.

Elfias nagle trzasnął w stół.

- A kogo na pewno znał? Komu ufał na tyle, że chciał go wprowadzić do zakonu? Z kim miał się spotkać, ale nie ujawnił nam jego nazwiska? Może ten ktoś nalegał, żeby nie ujawniać jego tożsamości, dopóki wszystko nie zostanie uzgodnione?

Fryderyk zrozumiał.

- Człowiek z Departamentu Tajemnic. - Pokręcił głową. - Nie dojdziemy do niego.

- Może Hustis zostawił jakieś wskazówki? Nie możemy wykluczyć, że nie zdawał sobie sprawy z istniejącego zagrożenia.

- Niby jak miał nam cokolwiek zostawić?

- Może jakiś dziennik? Kalendarz, notatki. Cokolwiek.

Alastor zasępił się.

- Chyba mamy kogoś w dziale bezpieczeństwa. Po tym jak znaleźli jego ciało zabezpieczyli gabinet, zebrali zeznania świadków. Współpracowników z sąsiednich pomieszczeń. Jedna z kobiet przysięgała, że widziała, jak wychodzi z pokoju i nie widziała, żeby do niego wracał. Więc skąd wzięło się tam ciało?

- Może po prostu nie zauważyła, gdy wrócił – sarknął Fryderyk.

- Możliwe, jednak jej drzwi są przeważnie otwarte i znajdują się naprzeciwko jego.

Umilkli.

- Mówisz, że zabezpieczono jego gabinet i wszystkie prywatne rzeczy?

Alastor pokiwał głową.

- Porozmawiam z Albusem. Może nasz człowiek z działu bezpieczeństwa mógłby coś dla nas wydobyć.

* * *

        Ciepłe światło popołudniowego słońca wpadało przez wysokie okna biblioteki, oświetlając skórzane grzbiety ksiąg. Syriusz mijał kolejne półki, przyglądając się uważnie tytułom.

- Tutaj, Łapo, chyba znalazłem. - Remus wychylił się zza sąsiedniego regału, niosąc w rękach ogromną księgę. Black pociągnął Lily za ramię i podążyli za nim do jednego z odosobnionych stolików. Ostrożnie położył tomiszcze na drewnianym blacie, pokazując swoje znalezisko pozostałej dwójce. Syriusz pokiwał z uznaniem głową, przeglądając kilka pierwszych stron.

- Tak, to chyba to.

- Skąd wiedzieliście czego szukać? - Lily była wyraźnie zaskoczona.

Chłopcy wymienili porozumiewawcze uśmiechy.

- Pracowaliśmy kiedyś nad pewnym dodatkowym projektem. – Syriusz przejechał palcem po spisie treści. - Jednak pracując nad nim natrafiliśmy na wiele innych ciekawych rzeczy, nie do końca związanych z tematem naszej... pracy - zakończył niepewnie. Remus tylko pokręcił głową, ale na jego ustach cały czas błąkał się uśmiech. Otworzył książkę na właściwej stronie. - Nie dziwi cię chyba, że trzynastolatków bardzo zaciekawiło zagadnienie zaklęć zapomnienia i wszystkiego co się z nimi wiąże. Są tu nawet bardzo pomocne porady praktyczne.

- Wypróbowywaliście zaklęcie zapomnienia? - Lily była ewidentnie zszokowana.

Huncwoci zaśmiali się cicho.

- No pewnie. Ciebie nigdy nie korciło?

Dziewczyna tylko pokręciła głową.

- Na kim niby ćwiczyliście? Chyba nie na sobie nawzajem?

To wywołało nową falę śmiechu.

- Oczywiście, że na sobie. Jak się domyślasz, na pierwszy ogień poszedł Peter. Ale nie myśl, że podeszliśmy do tego bezmyślnie. Luniaczek by nam nie pozwolił. – Szturchnął przyjaciela lekko w ramię.

- Czasem nie wiem, czy było by z was jeszcze co zbierać, gdyby nie mój głos rozsądku.

- Pewnie masz rację. - Spojrzał na Lily, która nadal spoglądała na nich z niedowierzaniem. - Zaklęcie zapomnienia jest naprawdę bardzo skomplikowanym zaklęciem i istnieje wiele sposobów i metod rzucania go. Im większa wprawa, tym większa skuteczność. - Przeglądał szybko tekst. - O, właśnie. Sposoby są takie, że można usunąć komuś z pamięci poszczególne wydarzenie lub dany okres czasu.

- Dość istotne jest przy usuwaniu konkretnego wydarzenia, dość dobrze je znać. Więc albo powinieneś być jego świadkiem, albo ta osoba powinna ci o nim bardzo szczegółowo opowiedzieć.

Remus przewrócił kartkę

- O. Tutaj jest to, czego szukałem. Niewprawnie rzucone zaklęcie zapomnienia ma działanie jedynie powierzchowne. Nie usuwa pamięci jako takiej, a jedynie tuszuje wspomnienia, które o wiele łatwiej jest odzyskać. - Tu spojrzał na Lily. - Sądzę, że jeśli na Bena faktycznie ktoś rzucił zaklęcie zapomnienia, to musiał być to ktoś z uczniów. Istnieje duża szansa, że był to raczej ktoś niewprawny, więc może udałoby się nam coś zdziałać.

        Gdy jakiś czas później opuszczali bibliotekę z magicznie skopiowanymi stronami książki w torbie, Lily nadal nie posiadała się ze zdumienia.

- Naprawdę nie potrafię uwierzyć, że ćwiczyliście na sobie zaklęcie zapomnienia.

Syriusz i Remus wymienili porozumiewawcze spojrzenia.

- James do dziś nie pamięta jak biegał nago po błoniach pewnej księżycowej nocy.

Wszyscy parsknęli śmiechem. Lily pokręciła głową. Ciekawa była czym jeszcze Huncwoci ją zaskoczą. I znając ich wiedziała, że pewnie nawet nie jest w stanie sobie tego wyobrazić.

* * *

- Dumbledore nie jest głupi – cichy głos rozległ się z fotela przy kominku. Po chwili podniosła się z niego wysoka postać i stanęła nad mężczyzną, który klęczał na zimnej posadzce.

- Ależ Lordzie, wszyscy się zgadzamy, że głupotą byłoby, gdyby trzymał takie rzeczy w szkole. Na pewno je zniszczył.

Mężczyzna uciszył go syknięciem nagłym jak trzask bicza. Podszedł do niego powolnym krokiem i zerwał mu z twarzy maskę. Jasne blond włosy wysypały się spod kaptura.

- Bzdury, Malfoy. Może i Dumbledore boi się używać pradawnych mocy, ale na pewno nie jest tak wielkim ignorantem, aby niszczyć pozostałości po nich. Spodziewałem się, że usunie większość z nich z Działu Ksiąg Zakazanych – zresztą, tamte to były tylko zabawki. - Ze złością cisnął jego maskę w ogień. - Ale zawierały cenne informacje. Dzięki nim sami moglibyście dostarczyć mi to, czego potrzebuję.

Lucjusz drżał coraz bardziej.

- A-ależ panie. Nadal możemy. Nasi ludzie potrzebują więcej czasu...

- Bzdury! - przerwał mu Voldemort. - Jeśli Dumbledore je ukrył, nigdy ich nie znajdziecie. Nie doceniacie jego, ani Hogwartu zresztą. - Zaczął niecierpliwie krążyć przed kominkiem. - Te księgi, które były dostępne w bibliotece zawierały jedynie ułamek wiedzy i informacje dla tych, którzy wiedzieli jak je odczytać, gdzie znaleźć resztę. Salazar dobrze przemyślał ich ukrycie. Jednak ja nie pamiętam wskazówek, bo nigdy nie były mi potrzebne.

- P-p-panie – jąkał się Malfoy. - To nie może być nieosiągalne... Jestem pewien, że... Może Snape...

- Och, zamknij się i daj mi myśleć. - Machnął różdżką. Mężczyzna złapał się gwałtownie za gardło, nie mogąc złapać tchu. Opadł na posadzkę, wijąc się w konwulsjach. Voldermort uśmiechnął się lekko, po chwili zwalniając zaklęcie. Mężczyzna znieruchomiał, jednak nie wydał już z siebie ani jednego dźwięku.

- Będę musiał sam się tym zająć – orzekł w końcu ze złością. - Oczywiście na nikim nie mogę polegać. Ale ty wszystko mi zorganizujesz. A jeśli się pomylisz, ceną będzie twoje niezbyt cenne życie.

* * *

        Susan patrzyła to na Syriusza, to na Remusa.

- Nie mamy pewności, że to pomoże, Suze – powiedział Remus.

- Jesteś pewna, że zwyczajnie się na ciebie nie obraził? - upewnił się Syriusz. Dziewczyna pokręciła głową.

- Na pewno. To zbyt nagłe. Nie wiem, czy to zaklęcie zapomnienia. Nasunęło mi się pierwsze. Spróbuję z nim jeszcze porozmawiać.

- Wiesz, że to może zaszkodzić? - upewnił się Remus. - Poza tym zajmie trochę czasu, proces może być powolny i wymagać wiele pracy. Kiedy jego w pamięci powstała dziura, jego umysł zapełnił to tym, co wydawało mu się najbardziej prawdopodobne. Pracowałem z nim kiedyś na zielarstwie. Nie był zbyt przyjemny.

- On taki jest. Bardzo nie wierzy w siebie i dobre intencje innych ludzi względem niego. - Susan westchnęła, spoglądając jednocześnie na Lily, która przysłuchiwała im się z boku z zatroskaną miną.

- Jeśli mamy cokolwiek próbować cofnąć, on musi choć minimalnie współpracować. Nie może się bronić, bo możemy wyrządzić dużych szkód. To spore niebezpieczeństwo – Syriusz spojrzał na nią poważnie. - Wiesz, że możemy dostać za to znacznie więcej niż szlaban. Mogą nas wywalić. Albo jeszcze gorzej.

Dziewczyna słuchała go, zaskoczona tonem jego wypowiedzi. Nigdy nie widziała go tak poważnego. Lily faktycznie miała rację, co do niego. Kompletnie ją zaskoczył.

- Poza tym, zaklęcie zapomnienie to tylko jedna z wielu możliwości – wtrącił Remus. - Chociaż chyba najłatwiejsza do przeprowadzenia. To o wiele trudniejsze do wykrycia niż jakieś eliksiry czy inne klątwy. Chociaż trudne do opanowania. Przez co właśnie mogło być rzucone nie do końca skuteczne.

- Czasem nie potrafią sobie poradzić z tym wprawni Magomedycy u Św. Munga – wtrąciła Lily.

- Dlatego bardzo prawdopodobne, że nam się nie uda. Chociaż jeśli uda się nam odblokować cokolwiek, może pamięć sama znajdzie dalszą drogę. - Syriusz wzruszył lekko ramionami. - Wszystko zależy od wprawności rzucającego, chęci Bena i naszych umiejętności.

Susan pokiwała głową.

- Porozmawiam z nim.

*

        Ben siedział nad brzegiem jeziora. Słońce powoli zachodziło za horyzontem, barwiąc taflę wody na czerwono. Ostatnio czuł się bardzo dziwnie, jakby czegoś mu brakowało. Wyciągnął z kieszeni niewielki notatnik, po raz kolejny zastanawiając się co stało się z poprzednim. Za nic nie potrafił go znaleźć, a nie pamiętał, żeby był zapisany chociaż w połowie. Poczuł znajome ukłucie w okolicach skroni. Skrzywił się, zamykając oczy. Bóle głowy ostatnio zdarzały mu się zadziwiająco często. Nie miał pojęcia skąd się to brało. Może go przewiało? Co było dziwne, bóle zdarzały się zwłaszcza, gdy zastanawiał się nad czymś pokroju właśnie zgubionego notatnika. Poza tym męczyła go sprawa Susan. Kilkakrotnie próbowała go zagadnąć, próbując przekonać, że jeszcze jakiś czas temu ich relacje były całkiem dobre.

Sarknął. Oczywiście, że były dobre – przez chwilę, zanim uświadomiłem sobie, że to wszystko jeden wielki żart. Od kiedy... Zastanowił się głębiej. Nie pamiętał właściwie, co się stało, że nabrał przekonania, że ich znajomość to jedynie kpiny. Ból głowy nasilił się. Dlaczego właściwie był tego taki pewien? I skąd brała się u niego jakaś mimowolna ciepłota w sercu, gdy ją widział. Kłucie w skroniach stało się niemal nie do wytrzymania. Przyłożył dłoń do czoła – było rozpalone.

- Ben? - Odwrócił gwałtownie, słysząc znajomy głos. Kilka kroków od niego stała Susan, spoglądając niepewnie. Byli sami. Nawet się nie zorientował kiedy z błoni zniknęła większość uczniów. Pewnie była już pora kolacji.

Przysiadła na ziemi, spoglądając na niego ostrożnie.

- Proszę cię, musisz ze mną porozmawiać. To bardzo ważne. Myślałam nad tym i to niemożliwe, żebyś wszystko zapomniał.

Patrzył na nią nierozumiejącym wzrokiem.

- Zapomniał?

Westchnęła.

- Musisz mnie wysłuchać. Potem pójdę, jeśli będziesz chciał i więcej nie będę cię męczyć.

Wydawała się zrezygnowana. Ból głowy lekko ustąpił. Nie wiedział, czy ma inne wyjście jak tylko jej wysłuchać.

* * *

        Severus przemierzał zimne lochy, niemal bezbłędnie odnajdując drogę wśród labiryntu korytarzy. Niewielki płomyk na końcu różdżki rozświetlał kilka metrów posadzki przed nim. W końcu zatrzymał się przed ścianą, wyglądającą zupełnie jak wszystkie pozostałe. Zastukał różdżką trzy razy w zardzewiały, od dawna nieużywany uchwyt na pochodnię, mrucząc coś pod nosem. Ściana rozsunęła się powoli, ukazując wejście do wąskiego korytarza. Severus poczuł pot spływający mu po karku na myśl o czekającym go spotkaniu. Dostali nowe wieści, musieli się przygotować na wszystkie ewentualności planowanej akcji.

Snape zebrał się w sobie, próbując stłamsić ostatnie wyrzuty sumienia. Ostatnio zbyt często tracił nad sobą panowanie – jak podczas tej niepotrzebnej wymiany zdań z Lily. Nie wiedział, dlaczego dał się ponieść emocjom. Teraz musiał się skupić. Jak miał się dzisiaj szczegółowej dowiedzieć, Czarny Pan planował osobiście zawitać do Hogwartu.