Rozdział 45: Gdzie jest Albus Dumbledore?

- Gdzie on jest? - James usiadł ciężko na łóżku. Remus siedział na swoim, minę miał niepewną.

- Miałem nadzieję, że może poszedł do Ciebie.

James pokręcił głową.

- To by było niepodobne do Łapy. Och, dlaczego mnie tam z wami nie było? - Wstał ze złością i zaczął chodzić po dormitorium. - Dlaczego na mnie nie poczekaliście? - W jego głosie słychać było gniew.

- Czekaliśmy. Nie mieliśmy tyle czasu, z Benem było źle. Gdy zgodził się z nami spotkać nie chcieliśmy ryzykować, że zmieni zdanie! Myślisz, że zrobiliśmy to specjalnie?

- Mogliście zostawić mi wiadomość!

- Nie chcieliśmy ryzykować, że ktoś ją...

- Och, proszę! Tak jakbyśmy nie mieli swoich sposobów.

- Nie mieliśmy do tego głowy. Nie było cię, James. Naprawdę musimy się o to kłócić? Peter też nie wiedział. Jakoś nie robi afery – wskazał na Petera, który do tej pory nie odezwał się ze swojego łóżka.

James spojrzał na niego szybko. Ten tylko wzruszył ramionami.

- Trochę kwestia przyzwyczajenia. Wolałbym wiedzieć.

- Widzisz? - James ponownie spojrzał na Remusa.

Ten tylko wstał, wyraźnie zdenerwowany.

- Po prostu nie było czasu! Były Lily i Susan, wiedzieliśmy, że damy sobie jakoś radę. Czasami są rzeczy ważne i ważniejsze. Jeśli tego nie rozumiesz, to twój problem. Teraz jesteśmy potrzebni Syriuszowi. Albo mi pomożesz go znaleźć, albo daj spokój.

Zacisnął dłonie w pięści patrząc na niego z wściekłością. Było to tak niepodobne do Remusa, że James aż na moment przystanął. Po chwili ściągnął usta.

- Masz rację. Znajdźmy go.

Remus kiwnął głową zadowolony, rozluźniając dłonie. James wciągnął sweter przez głowę i ruszył w stronę drzwi.

- Jest tylko jedno miejsce, które przychodzi mi do głowy.

* * *

            Minerwa przerzucała papiery, czując, że powieki powoli zaczynają jej ciążyć. Problemy mnożyły się i mnożyły, Albusa ani śladu, a ona powoli traciła do tego wszystkiego cierpliwość. W dodatku nie miała pojęcia dlaczego akurat ona musiała się zajmować tym wszystkim pod jego nieobecność. W końcu wcale nie była tu najstarsza stażem.

Ciężkie pukanie do drzwi przerwało jej rozmyślania.

- Proszę!

W drzwiach ukazała się włochata głowa Hagrida.

- Można, pani psor?

Minerwa westchnęła.

- Tylko szybko, Hagridzie. Czy to coś ważnego?

Gajowy zamknął za sobą drzwi i usiadł na krześle, które zaskrzypiało rozpaczliwie pod jego ciężarem.

- Dziwne rzeczy się dzieją w Zakazanym Lesie, pani psor.

Minerwa sięgnęła po buteleczkę z atramentem, żeby napełnić kałamarz.

- W końcu to Zakazany Las, Hagridzie. Tam często się dzieją dziwne rzeczy z tego co mi wiadomo – odparła zniecierpliwiona.

Gajowy pokręcił głową.

- Chciałbym, żeby tak było. A przecież znam ten las jak, rozumie pani psor, własne kieszenie. – Poklepał się po przepastnym płaszczu, gdzie kieszeni było więcej niż guzików. A i tych było naprawdę dużo – I cholibka, naprawdę chciałbym nie mieć racji.

- Co dokładnie się dzieje? - spytała, siłując się z korkiem buteleczki, coraz bardziej zirytowana.

- Trudno to nazwać, pani psor. Chciałem porozmawiać z szanownym dyrektorem, ale...

- Dyrektora nie ma. Nie mam pojęcia kiedy wróci. - Spojrzała na niego znad okularów. - Hagridzie, błagam cię o jakieś konkrety. Naprawdę nie mam teraz czasu. Słyszałeś chyba o histerii naszej nauczycielki?

Gajowy skinął głową.

- Bidula. Ale to bardziej przeczucie, pani psor. Las zrobił się dziwny, bardziej mroczny. Centaury przeniosły się na drugi koniec i nie podchodzą blisko zamku. Gdy próbowałem z nimi rozmawiać, ignorowały mnie, skubańce jedne. Uciekały. Co prawda zawsze mówiły zagadkami, ale teraz zrobiły się naprawdę dziwaczne, nawet jak na nie. Zwierzęta się chowają. Coś wisi w powietrzu, pani psor. - Spojrzał na Minerwę, wciąż siłującą się z korkiem butelki. - Może z tym pomogę?

Odstawiła atrament na biurko.

- Nie trzeba. - Podniosła na niego wzrok, wzdychając. - Hagridzie, to co mówisz, nie musi świadczyć o niczym poważnym. Myślę, że przesadzasz. Flora i fauna lasu przechodzą przez różne cykle...

- Pani psor, zbyt dobrze znam ten las, żeby...

- Nic nie możemy zrobić. Obserwuj co się dzieje, to wszystko. Gdy będzie działo się coś konkretnego, wtedy będziemy się martwić. To tylko las.

- Tylko las... Dyrektor by...

- Dyrektora nie ma. Przyjdziesz do niego, gdy wróci. Może on zdecyduje się na coś innego. Póki go nie ma, ja podejmuję decyzje. - Jej głos ochłodził się. - Jeśli to wszystko, proszę cię, żebyś mi nie przeszkadzał. Mam mnóstwo pracy.

Hagrid pochylił głowę wstając.

- Oczywiście, pani psor. Nie chciałem być niemiły. Oj... Przepraszam. - Krzesło upadło z hukiem na posadzkę Obrócił się by je podnieść, a poły jego płaszcza zahaczyły o papiery zalegające na biurku, strącając je na ziemię. - Cholibka, naprawdę bardzo mi przykro. - Każdy kolejny jego ruch powodował więcej zniszczenia.

- Zostaw to, Hagridzie, dam sobie z tym radę. - Minerwa sięgnęła po różdżkę. Gajowy pospiesznie opuścił komnatę. Po chwili wszystko wróciło na swoje miejsce. Szybkim ruchem różdżki wyciągnęła też korek z buteleczki z atramentem. Westchnęła. Co jeszcze miało się zdarzyć?

* * *

            Ogień trzaskał cicho na kominku. Stalówka pióra zawisła kilka cali nad wielką księgą rachunkową. Aberforth Dumbledore zawahał się na moment. Zerknął na wyciąg rachunków leżący po prawej i skinął głową, kreśląc zdecydowanie kolejne liczby. Po ostatniej aferze z Ministerstwem Podatkowym nie pozwalał sobie na najmniejszy błąd. Chciwe łapska goblinów wycisnęły go wtedy do ostatniego galeona. Nagły trzask w kominku sprawił, że mężczyzna podskoczył gwałtownie, robiąc w księdze ogromny kleks.

- A niech to kulawy hipogryf... - mruknął, sięgając po różdżkę.

- Aberforth? Jesteś tam?

Wśród płomieni pojawiła się głowa Alastora Moody'ego.

- Jestem, jestem. Poczekaj chwilę. - Szybkim ruchem różdżki usunął plamę atramentu, wraz z połową wykonanych tego dnia zapisów. Zaklął pod nosem. W końcu podszedł zirytowany do paleniska. - Mam nadzieję, że masz dobry powód Moody, żeby mi przeszkadzać.

- Szukam kontaktu z Albusem. Nie odezwał się do nas od kilku dni.

Dumbledore prychnął, opadając na wysiedziany fotel przed kominkiem.

- Chyba nie sądziłeś, że mój ukochany braciszek zdaje mi relacje ze swoich wypraw?

Moody westchnął.

- Wiem, że wasze relacje nie są najlepsze, ale to w końcu twój brat. Sądziłem, że jest szansa, że możesz coś wiedzieć.

- Zanim zniknął, mówił coś?

- Miał badać nowy kontakt w ministerstwie. Między innymi. Znasz Albusa, nie dzieli się nigdy swoimi planami.

- Właśnie dlatego, że go znam nie dziwi mnie, że się nie odzywa. Pewnie zajmuje się tak ważnymi sprawami, że nawet nie pomyślał, żeby komuś dać znać.

- Nie wiem, wszyscy zaczęli się martwić.

Aberforth prychnął.

- Pewnie niedługo się znajdzie i będzie jeszcze wielce zdziwiony, że ktokolwiek go szukał. Sądzisz, że największy czarodziej naszych czasów nie potrafi o siebie zadbać? To zakrawa o ignorancję. - Jego głos ociekał ironią.

Moody tylko spojrzał na niego krzywo.

- Jeśli czegoś się dowiem, w co wątpię, dam Ci znać.

- W porządku.

- Chociaż, jak mówię, pewnie za niedługo się pojawi. I to kompletnie nieświadomy tego, że spowodował jakieś zamieszanie.

- Oby. Nie przeszkadzam ci już.

Rozległo się ciche pyknięcie i głowa Alastora zniknęła.

Aberforth ociężale wstał i wrócił do biurka. Z westchnieniem zabrał się za ponowne uzupełnianie księgi. Po kilkunastu minutach zrezygnował i zaczął niespokojnie krążyć po pokoju.

To idiotyczne, żeby się o niego martwił. Znał Albusa, zawsze radził sobie o wiele lepiej niż inni, zwłaszcza w krytycznych sytuacjach. Nie był głupi.

W końcu podszedł do jednej z szaf i z zaciętą miną zaczął w niej grzebać. Wyciągnął niewielką szkatułkę. Z poły szat wydobył zaśniedziały klucz. Zamek szczęknął cichutko. Po chwili z wnętrza wyciągnął niewielki zamykany medalion z brązu. Spojrzał na niego z poczuciem winy wymalowanym na twarzy.

- I tak to pewnie nic nie da... - Otworzył go i zbliżył do ust. - Albusie. Albusie, słyszysz mnie? - Odczekał chwilę. - Albusie! - W końcu ze złością zamknął medalik i rzucił go w kąt.

- To było idiotyczne. - Zdmuchnął świecę na biurku. - Muszę się napić.

Drzwi zamknęły się za nim z trzaskiem. Gdy jego kroki ucichły w głębi korytarza w pokoju rozległ się bardzo słaby, niesłyszalny niemal głos.

- Aberfotrh? - Medalik zadrżał lekko. - Aberforth, chyba potrzebuję twojej pomocy.

* * *

            Syriusz pojawił się dopiero następnego dnia na śniadaniu. Poprzedniego wieczoru zobaczyli jedynie, że zabrał swoją miotłę i zniknął. Nie było go ani na boisku, ani we wszystkich ich tajnych kryjówkach. Sprawdzili nawet Wierzbę Bijącą. Dlatego, gdy następnego ranka stanął w drzwiach wielkiej sali rozmowy przy stole szóstorocznych gryfonów ucichły. Lily i Susan wymieniły szybkie spojrzenia. Remus wstał i podszedł do niego.

- Syriuszu...

Ten minął go szybko nie podnosząc wzroku. Usiadł obok Jamesa i nałożył sobie porcję owsianki. Jego włosy były w nieładzie, szata wygnieciona i jakby odrobinę przykurzona.

- Łapo, dobrze się czujesz? Remus o wszystkim mi opowiedział.

- Byliście z tym już u dyrektora? - spytał tylko oschłym tonem. Pokręcili głowami. Na twarzy Syriusza wymalowała się wyraźna ulga. Zjadł trochę owsianki.

- Chcieliśmy porozmawiać najpierw z tobą. Poza tym Ben jeszcze nie czuje się najlepiej. Całą noc przeleżał w Skrzydle Szpitalnym z bólem głowy. Nie wiemy co robić. Jeśli to naprawdę Regulus...

- Tak, tak. Wiem – przerwał Remusowi. - Też nie wiem co robić, więc nie musicie czekać na mnie. Zróbcie, co uważacie za słuszne. - Odsunął od siebie miskę i wstał. - Nie jestem głodny. Zobaczymy się na Zaklęciach.

Szybkim krokiem zaczął się oddalać w stronę drzwi. James już podnosił się z miejsca, żeby pójść za nim, gdy Lily zatrzymała go ruchem ręki.

- Ja z nim porozmawiam – powiedziała, wstając. Potter ściągnął usta w wąską linię, ale skinął głową. Pobiegła za nim.

            Dogoniła go, gdy otwierał drzwi wejściowe.

- Syriuszu! Poczekaj. - Odwrócił się do niej, zniecierpliwiony.

- O co chodzi, Lily?

- Musisz o tym z kimś porozmawiać. Wiem, że to twój brat. Wiem, że to dla ciebie trudne, gdy ktoś tak ci bliski okazuje się kompletnie kimś innym, niż podejrzewałeś.

Syriusz pokręcił głową.

- Skąd możesz... - Przerwał, widząc jej zaciętą minę. - Ach tak. Rozumiem – mruknął, przypominając sobie o sytuacji z Severusem sprzed roku. Nigdy nie rozumiał ich przyjaźni, ale wiedział, że było to dla niej trudne przeżycie. Lily tylko skinęła głową. - Okay. Przejdźmy się.

Drzwi zamknęły się za nimi. Zeszli po stopniach i skierowali się w stronę jeziora.

- Gdzie byłeś wczoraj? - spytała w końcu po przedłużającej się chwili ciszy.

- Tu i tam – mruknął, robiąc nieokreślony ruch ręką. - Musiałem to wszystko przemyśleć.

Szli powoli wzdłuż jeziora. Lekki wiatr muskał ich twarze. Lily zerknęła na niego niepewnie.

- Nie chcesz tego zgłaszać?

Syriusz zasępił się.

- Nie wiem. Lily, to mój brat. Nie znosiłem go czasami, tego jaki był. Ale jednocześnie wiem, że to nie do końca jego wina. Był o wiele bardziej podatny na wpływ mojej matki. Dał ponieść się tym wszystkim bzdurom o czystej krwi. Gdy byliśmy dziećmi... - Pokręcił głową. - To nie ma najmniejszego sensu. Wiem, że musimy o tym komuś powiedzieć. Dlaczego ktoś miałby wymazywać Benowi pamięć, gdyby nie był świadkiem czegoś, czego nikt nie powinien był zobaczyć? Zwykłe uczniowskie sprawki tak się nie toczą. Nie wiemy o wielu sprawach. - Pokręcił głową. - Te wszystkie napaście, zbrodnie na mugolach. Dzieje się wiele złych rzeczy, dlaczego Hogwart miałby nie być zagrożony? Mnóstwo tu czarodziei z rodzin mugoli. Może nikt nam nie uwierzy, ale wiem, że gdyby coś się stało, nie wybaczyłbym sobie, że mogłem to zmienić i nic nie zrobiłem.

Lily skinęła głową. Przystanęli na skraju Zakazanego Lasu, przyglądając się zamkowi, wznoszącemu się po drugiej stronie. Jego ogromny cień padał na taflę wody. Zimny powiew wiatru owiał jej kark. Poczuła się niepewnie.

- Syriuszu... - Położyła mu dłoń na ramieniu. - Słyszysz?

- Co?

- Zakazany Las jest naprawdę cichy. Jakby... Martwy.

Odwrócili się do ściany drzew. Mrok między nimi zdawał się być głębszy niż zwykle. Otrząsnęła się lekko.

- Chodźmy stąd. Ta cisza mnie przeraża. - Pociągnęła go za rękaw szaty.

Szybkim krokiem ruszyli w stronę zamku. Gdy byli już daleko dzwon na jednej z wież wybił ósmą. Spłoszone stadko ptaków uniosło się znad lasu. Potem znów zaległa głucha cisza.

* * *

- Dobrze, że w końcu mamy na to czas.

Dwa dni po rozmowie Lily z Syriuszem siedzieli wszyscy w Pokoju Życzeń. Susan siedziała obok Bena, który oparł głowę o wyblakły zagłówek sofy.

- Nadal męczą cię te bóle? - spytał Remus, mierząc go uważnym spojrzeniem. Ben skinął głową.

- Ale jest lepiej niż na początku. Są coraz słabsze. Chociaż jest to naprawdę męczące.

James przeszedł się po pokoju, spoglądając z ciekawością na biblioteczkę pełną książek, ustawioną w kącie.

Obok Lily siedziała też Dorcas, którą Lily wprowadziła we wszystko poprzedniego wieczora.

- Musimy uzgodnić co dokładnie powiedzieć Dumbledore'owi.

Syriusz zasępił się.

- Nie wiem jak wy, ale ja nie pamiętam kiedy go ostatnio widziałem. Chyba nie ma go w szkole.

Lily potwierdziła to skinieniem głowy.

- To prawda. Mieliśmy ostatnio spotkanie prefektów – zerknęła na Remusa. - Przeważnie dyrektor pojawia się chociaż na chwilę, żeby rzucić choćby jakąś uwagę.

- Teraz McGonagall była bardzo rozdrażniona, nie miała dla nas czasu. Podobno cały zamek jest na jej głowie – uzupełnił Lupin.

- To kiepsko. Myślicie, że nas wysłucha?

James prychnął.

- McGonagall? Wątpię. Stwierdzi, że to stek bzdur. A gdy usłyszy jeszcze słowo Ślizgoni...

- Będzie myślała, że tylko chcemy wpakować ich w kłopoty. – Syriusz poprawił jedną z poduszek, na których siedział. Uśmiechnął się posępnie. - A jeszcze gdy zobaczy, że to my jesteśmy w to zamieszani... - Wskazał na huncwotów. - Wygoni nas od razu ze swojego gabinetu.

- A swoich prefektów nie wysłucha?

- James, bądź poważny. McGonagall we wszystkim doszukuje się naszych kawałów. Będzie sądziła, że jakoś ich przekonaliśmy.

Lily westchnęła.

- Musimy mieć bardzo mocne argumenty.

Wszyscy przenieśli wzrok na Bena i Susan, którzy lekko skulili się w sobie.

- Nie wiem czy mamy coś, co można nazwać mocnym argumentem – mruknęła dziewczyna.

Remus westchnął, wygładzając leżącą przed nim rozłożoną rolkę pergaminu.

- Po prostu spiszmy wszystko, co wiemy. Jeśli do końca tygodnia nie pojawi się Dumbledore będziemy musieli pójść do niej.

*

- Panie Black, proszę. Co to za niestworzone historie? Ataki w szkole? Też mi coś.

- Ale pani profesor...

- Panno Stock. Wie pani jaki mam stosunek do nocnych eskapad po zamku.

- Ben Fenwick miał usuniętą pamięć...

- I mam uwierzyć, że panowie Black i Lupin, niczym wprawni magomedycy ze świętego Munga od tak mu ją przywrócili? Prędzej zamienię się w goblina niż w to uwierzę. Panowie chyba nie zdają sobie sprawy jaka to trudna sztuka, wymaga wieloletnich studiów. Że też dała się pani w to wciągnąć, panno Evans. - Zmierzyła ich wszystkich zimnym spojrzeniem. - W takim razie dlaczego nie zgłoszono się do Skrzydła Szpitalnego? Dlaczego nie przyszliście do mnie od razu?

- Nie byliśmy pewni...

- Oczywiście. - Zabębniła palcami o blat biurka, przyglądając im się uważnie. W końcu westchnęła. - Zlecę sprawdzenie rejestrów biblioteki i działu ksiąg zakazanych. Dla państwa świętego spokoju. Ale do tej usuniętej pamięci mnie państwo nie przekonacie. Wiem, że macie swoje zatargi ze ślizgonami, ale takie rzeczy... - Pokręciła głową.

Wszyscy wymienili zaniepokojone spojrzenia. Syriusz zacisnął pięści.

- Naprawdę sądzi pani, że wymyślilibyśmy coś takiego? Wiemy, co dzieje się na świecie, wiemy, że nie jest bezpiecznie. Naprawdę chcemy pomóc. Kiedy wróci profesor Dumbledore? Jestem pewien, że on...

- Panie Black! - Minerwa podniosła się z krzesła. - Dyrektor ma ważniejsze rzeczy do roboty niż sprawdzanie pańskich niestworzonych teorii. Wiem, co dzieje się w świecie czarodziejów, ale zapewniam pana, że Hogwart jest całkowicie bezpieczny! Strzegą go potężne czary. Zapewniam państwa, że sprawdzę co dzieje się w bibliotece. Jeśli będę miała jakieś wątpliwości, wiem, gdzie was znaleźć. Na teraz wystarczy tej rozmowy. Udam, że nie słyszałam pańskiego bezczelnego tonu. Żegnam.

Gdy tylko drzwi zamknęły się za nimi, Minerwa opadła z powrotem na krzesło. Ukryła twarz w dłoniach.

- Albusie, gdzie jesteś...?

Podeszła do kominka, rzucając w ogień garść proszku. Szepnęła zaklęcie.

- Fryderyku, potrzebuję pomocy zakonu. Chyba coś złego dzieje się w Hogwarcie.

* * *

- Nic więcej nie mogliśmy zrobić. - Lily poklepała Syriusza po ramieniu, gdy wracali wszyscy do wieży Gryffindoru. Susan i Ben oddzielili się wcześniej, żeby pójść jeszcze do biblioteki.

- Wiem, po prostu... Co jeśli to coś poważnego, a ona to zignorowała?

- Nawet nie wysłuchała swojej ulubionej pani prefekt. - Zauważył James kąśliwym tonem, zrównując się z nimi. Lily spojrzała na niego gniewnie.

- A co miałam więcej powiedzieć? Widziałeś jak zareagowała.

- No tak, w dodatku zawiodłaś ją, że dałaś się w to wciągnąć.

Lily przystanęła.

- O co ci chodzi, James?

- Po prostu zmarnowaliśmy naszą szansę.

- I to moja wina?!

- Ty jesteś pupilkiem McGonagall. Liczyłem, że ciebie wysłucha. Teraz jesteśmy już na spalonej pozycji.

Lily zaczerwieniła się gwałtownie.

- To nie moja wina, że gdy tylko zobaczy waszą czwórkę od razu węszy podstęp! Następnym razem załatwiaj sobie to sam, Potter.

- Może tak w końcu coś się uda.

Jej oczy się zaszkliły od łez.

- Jesteś podły. - Odwróciła się na pięcie i ruszyła w przeciwna stronę.

- James – syknęła Dorcas. - Przesadziłeś. Lily, poczekaj! - Pobiegła za nią.

Pozostali huncwoci patrzyli na niego zdziwieni.

- Co to było? Poważnie uważasz, że to jej wina? Zgłupiałeś? - Syriusz patrzył na niego zirytowany.

James wzruszył ramionami.

- Zdenerwowała mnie.

- Przesadziłeś.

- Możliwe. Chodźmy. Umówiłem się z Lorą.

- Myślałem, że zerwaliście. - Zauważył Syriusz, gdy wspinali się po schodach na siódme piętro. James pokręcił głową.

- To był zły pomysł. Lora to świetna dziewczyna. Byłem idiotą, że tego nie doceniałem. Przyspieszył i wyminął ich, otwierając dziurę pod portretem. Huncwoci wymienili tylko zdziwione spojrzenia.

* * *

            Severus owinął się szczelniej płaszczem, zagłębiając się coraz bardziej w las. Nie chciał się do tego przyznać, ale odczuwał strach, a także głęboko skrywane poczucie winy. To dzisiejszej nocy Śmierciożercy mieli zjawić się w Hogwarcie. Czuł jak zimny pot spływa mu powoli po plecach. Osobiście objął przygotowania.

Gdy dotarł do wyznaczonego miejsca przystanął, rozglądając się. Dawno temu, gdy Czarny Pan sam był jeszcze uczniem przygotował sobie to miejsce, żeby w nagłym wypadku tu wrócić. Odór czarnej magii wisiał w powietrzu. Szkoły strzegła potężna Magia, więc tylko potężniejsza mogła ją przezwyciężyć i naruszyć blokadę. Wszystko było przygotowane bardzo starannie, a gdy w szkole zabrakło Albusa Dumbledore'a mało kto potrafił wyczuć subtelne różnice w magii ochronnej. Pod wpływem działających tu zaklęć las zmienił się, stał się o wiele mroczniejszy. Severus czuł gęste powietrze nieporuszone nawet najlżejszym powiewem wiatru. Zerknął na zegarek. Przez prześwit w koronie drzew dostrzegł wznoszący się księżyc.

Zbliżał się czas.

* * *

            Klapa pod portretem odsunęła się i do Pokoju Wspólnego wkroczyła Dorcas. Podeszła do kanapy, na której siedzieli Huncwoci. James, który dopiero przed chwilą wrócił od Lory, wyglądał na wyraźnie spokojniejszego niż jeszcze niecałe dwie godziny wcześniej. Zobaczywszy dziewczynę podniósł się. Minę miał nietęgą.

- Gdzie Lily?

Dorcas prychnęła.

- Teraz pytasz się gdzie jest, mogłeś pomyśleć wcześniej. Nie wiedziałam, że potrafisz być tak podły, James.

Potter westchnął.

- Wiem. Musiałem to przemyśleć, uspokoić się. Nie mam pojęcia, co we mnie wstąpiło. Muszę z nią porozmawiać. Gdzie ona jest?

- Poszła na błonia. Chciała zostać sama.

- O tej porze? - Zaskoczony spojrzał na księżyc wschodzący za oknem.

Dorcas wzruszyła ramionami.

- Poszukam jej.

- Nie wiem czy to najlepszy pomysł. Była na ciebie naprawdę wściekła.

Ale James już wstał i ruszył w stronę portretu.

- Zobaczymy się później.

            Gdy zszedł już do głównego holu, skierował się w stronę drzwi.

- Proszę, proszę. Ktoś się tu chyba prosi o szlaban.

James odwrócił się. Po drugiej stronie holu stał Jason. Na ustach błąkał się ten jego irytujący uśmiech chochlika. James poczuł jak wzbiera w nim złość. Jeszcze tego idioty mu dzisiaj brakowało. Żałował, że nie wziął peleryny niewidki. Wziął głęboki wdech, żeby się uspokoić i nie dać sprowokować.

- Mogę wyjść na dwór.

-A ja myślę że mogę wlepić ci szlaban. Jedenasta minęła. Obiecuję, że wymyślę coś wyjątkowo pouczającego.

- Świetnie. - Sięgnął ręką do klamki. - Szlaban, szlabanem. Nie próbuj mnie zatrzymać.

- Śmiało! Jednak na twoim miejscu nie liczyłbym, że Evans da się ubłagać tak łatwo. Podobno kawał drania z ciebie, Potter. - Pokręcił z dezaprobatą głową. James odwrócił się do niego ze złością.

- Skąd o tym wiesz?

Jason parsknął.

- Od czego są przyjaciele, tak to się mówi? - Zaśmiał się, po czym wskazał na drzwi. - Mam na ciebie oko, lepiej się pospiesz.

James chciał powiedzieć coś jeszcze, ale powstrzymał się. Kłótnie z tym idiotą nie miały najmniejszego sensu. Pchnął drzwi i wyszedł na błonia. Teraz musiał porozmawiać z Lily, bez względu na wszystko, zwłaszcza Jasona.

            Ciemność skryła błonia przed jego wzrokiem. Tylko sierp księżyca widoczny nad Zakazanym Lasem lekko rozświetlał noc. Jego blask odbijał się od niespokojnej tafli jeziora. Rozejrzał się, próbując dostrzec cokolwiek wśród otaczających go ciemności, jednak dziewczyny nigdzie nie było widać. Powoli, badając każdy swój krok skierował się w stronę jeziora. Wątpił, żeby poszła w stronę chatki Hagrida. Chłodny wiatr owiewał jego ramiona, powodując gęsią skórkę. Im bardziej zbliżał się do lasu, tym zimniej się robiło. Miał też wrażenie, że powietrze jest coraz cięższe. Coś było nie w porządku. Czuł, że nie powinien zapalać różdżki. Niepokojące uczucie strachu ścisnęło jego żołądek. Szedł wzdłuż brzegu jeziora, nie zbliżając się do niedalekiej ściany drzew, gdy nagle usłyszał głosy. Przyspieszył kroku, żeby schować się w pobliskich krzakach. Na całe szczęście nie był zbyt widoczny w tych ciemnościach, więc nie sądził, żeby z daleka ktoś mógł go dostrzec. Głosy zbliżały się od strony zamku, sprawiały wrażenie cichej, gniewnej kłótni.

- …Wylecimy ze szkoły.
Uczniowie!

- Nie bądź mięczakiem. Zdecydowaliśmy się na to dawno temu. Hogwart i tak schodzi na psy. Mój ojciec od dawna mówi, że tyle szlamu nie wróży nic dobrego. Powinieneś być dumny, że zostałeś wybrany.

- ... mówił, że może być niebezpiecznie.

- Musimy być ostrożni i w razie czego nie dać się złap... Ała! - Chłopak syknął z bólu.

Głosy minęły jego kryjówkę. Brzmiały dziwnie znajomo, jednak w otaczających ciemnościach nie potrafił nikogo rozpoznać.

- W porządku?

- O mało nie skręciłem kostki. To bydle Hagrida wszędzie wykopuje dziury, nie pierwszy raz prawie skręciłem sobie nogę.

- Możesz iść?

- Tak, nie musisz mnie nieść, puść. Zamknij się już, bo od tego twojego gadania tylko głowa mnie rozbolała. Muszę uważać. Dostaliśmy całkowity zakaz używania świateł.

Głosy oddaliły się, zamieniając się w niezrozumiały pomruk. Po chwili dwie ciemne sylwetki zniknęły między drzewami. James odczekał jeszcze chwilę po czym podążył ostrożnie wzdłuż jeziora.

Działo się tu ewidentnie coś złego. Czym prędzej musiał znaleźć Lily.

* * *

- Wystawiliście czujki?

- Tak. Mulciber i Avery mają oko na błonia. Chociaż w tych ciemnościach naprawdę trudno cokolwiek dziś zobaczyć.

Snape krążył niecierpliwie po polanie. Wypalony krąg na ziemi pokazywał miejsce, gdzie można było się teleportować. Przygotowanie tego kręgu wymagało od Severusa wielu dni ciężkiej pracy. Zaklęcia, eliksiry. Nigdy nie miał do czynienia z tak potężną magią. W dodatku to miejsce było naprawdę niesamowite. Niemal przez cały czas tam jego skórę pokrywała gęsia skórka. Magia była tu gęsta, niczym syrop. Kilku śmierciożerców już do niego dołączyło. Jeden z młodszych chłopców, stojących obok niego zaczął się trząść. Widać było, że jest przerażony. Niewielu było tu dziś uczniów.

Malfoy stojący niedaleko prychnął lekko.

- Tego szczyla kto tu sprowadził?

Snape zignorował jego słowa i podszedł do chłopaka. Chwycił go mocno za ramiona i potrząsnął.

- Weź się w garść. Czarny Pan niedługo tu będzie, a nienawidzi tchórzy. - Chłopak zagryzł wargę i pokiwał głową. Drżenie lekko ustąpiło. Snape puścił go i wrócił do Malfoya.

- Nie rozumiem, dlaczego Czarny Pan sam zdecydował się tu przybyć. Przecież ma nas.

- Był zniecierpliwiony waszymi nieudolnymi poczynaniami. A to, że prawie was nakryto? Niedopuszczalne. Wszystko mogło wziąć w łeb. To czego Czarny Pan potrzebuje jest niezwykle cenne. Podobno znalazł to, gdy był tu uczniem. Pradawna, potężna magia.

Snape nie musiał wiedzieć nic więcej. Wiedział, że to co dziś zrobił to była zdrada. Że mógł pójść za to nawet do Azkabanu. Zerknął na zegarek. To nie był odpowiedni moment na wątpliwości.

* * *

            Dobry kwadrans zajęło mu przekradnięcie się wzdłuż linii brzegowej. Bał się, że ktoś może go zauważyć, ważył więc każdy krok.

- James! - Cichy szept dobiegł go zza pobliskiego drzewa. Znieruchomiał, rozglądając się. Dostrzegł Lily. Pomachała do niego. Podbiegł do niej i razem skryli się za grubym konarem. Przytulił ją mocno bez słowa. Nie protestowała. Wtuliła się w niego.

- Co tu robisz, James? - spytała w końcu odrywając głowę od jego ramienia. James nie pamiętał, żeby kiedykolwiek dobrowolnie była tak blisko niego. Ich twarze dzieliło kilka cali. Jego ramiona wciąż obejmowały ją w talii.

- Szukałem cię. Chciałem z tobą porozmawiać, wyjaśnić. Przeprosić. Nie powinienem był tak cię atakować, gadałem bzdury. Byłem wściekły o to, że mnie z wami nie było tamtej nocy. Przepraszam.

- W porządku.

Przyciągnął ją znowu do siebie i przytulił.

- Powinniśmy wracać, tu nie jest bezpiecznie.

- Wiem, dlatego się schowałam. Ktoś krążył na skraju lasu, słyszałam kłótnię. Nie brzmiało to zbyt dobrze.

- To chyba uczniowie. Dwóch mnie minęło gdy tu szedłem. Knują coś niedobrego. Myślę, że powinniśmy pójść do McGonagall.

- Może powinniśmy zakraść się, żeby ich podsłuchać?

- To zbyt niebezpieczne.

- Wtedy moglibyśmy się upewnić kto tam jest, podać McGonagall konkretne nazwiska.

Zmierzył ją spojrzeniem. Wyglądała na zdeterminowaną.

- W porządku. Tylko ostrożnie. Chodźmy.

Zaśmiała się cicho.

- Co? Dlaczego się śmiejesz? - Mimowolnie znów przyciągnął ją bliżej.

- Nadal mnie trzymasz – szepnęła.

Nawet nie wiedział kiedy ich usta połączyły się w pocałunku. Przyciągnął ją do siebie gwałtownie, czując jak krew dudni mu w uszach. Chwyciła go za włosy, drugą dłonią przytrzymując delikatnie policzek, gdy ich usta spierały się w gwałtownym pocałunku.

Oboje nie mieli najmniejszego pojęcia co się dzieje. To mogło trwać sekundę, minutę albo rok.

Nagle oderwali się od siebie. Usta niemal go parzyły, krew buzowała. Zapomniał na moment o całym świecie.

- Lily. Co...?

- Nie wiem.

- Skąd... - Uciszyła go, kładąc mu palec na ustach.

- Ciii. Coś się dzieje. Patrz! - Kilka cieni poruszyło się na krawędzi lasu.

Podnieśli się z ziemi.

- Chodźmy. – Pociągnęła go.

- Pójdę pierwszy, poczekaj. – Wyprzedził ją. - Ostrożnie.

Powoli ruszyli w stronę lasu.

*

            Jason kręcił się przy oknie swojego gabinetu, wyglądając Pottera. Postanowił, że jak tylko zobaczy, że wraca zejdzie i wlepi mu taki szlaban, że popamięta. Zetrze ten jego pyszałkowaty uśmiech z twarzy na dobre.

Uśmiechnął się do siebie lekko. Spodobało mu się bycie nauczycielem.

Nagle jego uwagę przykuł odległy krzyk. Odwrócił się do okna. Na skraju Zakazanego Lasu zaroiło się od ludzi. Przyjrzał się uważniej. Dostrzegł kilka uroków, wystrzelonych spomiędzy drzew.

- Co, na Merlina...

Wybiegł z pokoju, potem dwa piętra niżej.  Nie miał pojęcia co się dzieje.

Gdy dobiegł do drzwi wejściowych te otworzyły się z hukiem. Na progu stanął zdyszany James. Chyba pierwszy raz w życiu ucieszył się na jego widok.

- James! Co się dzieje?!

Dostrzegł, że ramię ma paskudnie rozcięte. W ręce trzymał różdżkę. Wyglądał jakby zobaczył ducha.

- Śmierciożercy! - Wystękał - Śmierciożercy zaatakowali nas. Lily... - Odwrócił się gwałtownie. - Gdzie jest Lily?!

Dziewczyny nigdzie nie było widać.

- Biegła tuż obok mnie!

Odwrócił się na pięcie i wybiegł na błonia.

- James, nie! Poczekaj!

Ale jego już nie było. Jason wyciągnął różdżkę ruszając za nim biegiem. Zatrzymał się tylko na moment, żeby wysłać patronusa do Minerwy. Wyszedł ostrożnie rozglądając się. Widział sylwetkę Jamesa, która biegła z powrotem w stronę lasu. Dostrzegł kilka uroków wystrzelonych spomiędzy drzew. Nagle z pobliskiej wieży rozległo się bicie dzwonu. Jego patronus musiał dotrzeć na miejsce.

Teraz dla wszystkich było już jasne, że najbezpieczniejsze miejsce w magicznym świecie zostało zaatakowane.

Hogwart był w niebezpieczeństwie.

Ciąg dalszy nastąpi.